This is tuesday, this must be the Opera

Opvallend. Jongens bij jongens, meisjes lopen bij meisjes.
Er is vrijwel geen interactie.
Sommige eenzaten lopen naast de pratenden, valt minder op dan alleen achter een kliekje te strompelen.
Vooraan een vermoeide leraar, hoofd naar de grond, het is duidelijk : liever niet teveel heisa rond zijn hoofd.
Hij denkt aan thuis, de hypotheek, maar vooral de oudste die gebruikt, misschien dealt, er zijn geruchten. Zijn vrouw die helemaal op hem leunt, alles in zijn schoot legt.
En hij die het met niemand kan of wil delen. Kan de verhalen en het gejoel van de pubers achter hem missen als kiespijn.
En ook het kleingeestig commeren van de drie die achteraan lopen.
Die profiteren van een dagje weg, geen lesvoorbereidingen, niks nawerk.
Gewoon meelopen, de pupillen regelen het wel onder mekaar, zien dat ze in het gareel lopen, dat wel, zijn nogal uitgelaten, willen zich bewijzen. Verstraeten ! Op het voetpad man, ge zijt hier niet in Gijzegem hé !
Ze praten over hun kroost, de oudste zit in Gent, bijna afgestudeerd en denkt aan doctoreren.
De grijze met baard heeft al kleinkinderen, dat is een ander leven, kijkt al uit naar zijn retraite.
De derde is jonger, zit nog aan de kleintjes.
Ze vinden mekaar in het geneuzel over de nieuwe directeur, denkt dat hij het warm water heeft uitgevonden, wil alles naar zijn hand zetten alsof wij niet veel meer ondervinding hebben.
Bovendien is hij onhandig, haast stuntelig.

Aan de zij-ingang van de Munt worden ze verwelkomd, eerst een rondleiding.
Eén begeleider volstaat, de man vooraan neemt dit op zich, de anderen wisten dat.
Zijn z'er vanaf, hij wil toch niks met hen te maken hebben, altijd zo zwijgzaam, doet aan weinig mee, altijd in zichzelf.
Ze gaan lachend Café Muntpunt binnen. Héhé, morgen woensdag.