"Echt Sofie, precies ne peutertuin. Roepen, mekaar duwen en zeveren, nietedoen..".
De vrouw knikt instemmend.
"De toets duurde hooguit een kwartier en ze zuchtten alsof ze werden afgebeuld. Nadien sla ik mijn handboek open.. "Mijnheer ! Toch geen les meer!" - Onvoorstelbaar".
Ook de vrouw zucht.
"En discussiëren, over futuliteiten, dat de andere leraars het ook niet doen, dat ze teveel werk hebben..".
"Mondigheid, allemaal goed en wel," zegt zijn collega, "maar respect, ho maar".
Beide zijn onderweg van de Moutstraat naar Noord en ze houden zich staande aan de handgrepen van Tram Drie. Op woensdagmiddag is het er nog drukker en nerveuzer dan op de gewone weekdagen.
"Er zijn collega's die grover zijn. Zo en niet anders. Ik probeer nog te dialogeren, ach..".
"En andere," zegt de vrouw, éne Sofie, "die laten het over zich gaan."
"Jeanine die zegt rap, OK, ik schuif het door naar volgende week. Vanaf."
"En wij zijn de dupe".
"Ik ben het vantijd zo moe, ik peins eraan om op mijn eigen te beginnen, in de verzekeringen of op nen bureau, dan zijt ge op uw gemak. Dat iemand anders ze slim maakt."
Hij vervolgt : "Soms zou ik willen lesgeven vanachter glas, ge staat vanvoor en een groot plexiglas tussen u en de klas. Gewoon uw ding doen."
De tram valt stil alsof de laatste opmerking dient onderstreept.
Dan schiet hij abrupt weer in gang met een bruuske schok.
Er wordt wat gemord, iemand roept : "ça va oui !".
"Zokanik ook met de tram rijden," zegt hij.
"Da's misschien nog een carrièreswitch," grapt Sofie.
"Neen, teveel onregelmatige uren, d'ons zou niet content zijn."
"'t Is overal iets." Ze lachen zuinig.
Aan het Noord stappen ze uit en mengen zich tussen de wriemelende massa.
Hij loopt lichtjes gebogen, zij koket. Ze blijven lachen. Er zit nog rek op.
Maar het schooljaar is nog heel, heel lang.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten