Manger d'aimer

"Ah, et j'ai un nouveau GSM."
Ze toont fier de Nokia, lijkt nagelnieuw, daarop fluistert ze één en ander in het rechteroor van de bejaarde man met het gestreepte hemd. Ze grijnzen beide.
"On, m'en a volé trois," voegt ze eraan toe. Oog om oog, tand om tand.
"Mon petit-fils a tout effacé et l'a bien arrangé." Ze lacht opnieuw, de oude man monkelt amicaal.

De happy finder is kastanjebruin gebrand, gouden oorringen en een florissant roze kleedje. Ze moet midzestiger zijn en ze vertelt haar verhaal ongegeneerd op het terras van het Volkshuis aan de Parvis.
"Et j'ai rencontre un nouveau mec," gaat ze verder, met dezelfde nonchalance waarmee ze haar nieuwe GSM heeft gevonden.
"Mais il vient uniquement pour manger, il ne dort pas. Ah, ça j'ai dit bien clairement dès le début. Manger oui, dormir chacun chez soi quoi. Tu te souviens Jacques, ah, comme j'ai eu des ennuis pour le jeter à la porte."
De oude man grinnikt : "Il faut être prudent, on ne sait jamais qui tu prends à la maison t'sais."

Ze beschrijft hem in het lang en breed. Een donkere man, gescheiden, iets ouder maar heel vitaal.
En proper op zijn eigen, dat is belangrijk.
Ze heeft hem ontmoet in de Pianofabriek en het klikte meteen.
Maar ze is prudent, alles op zijn tijd.
"Hier j'ai rencontré son fils, beau garçon et très poli."
De oude man blijft geïnteresseerd luisteren, het soort verhalen dat hij straks, ietwat aangedikt vertelt aan de copains bij het jeu de boules in het park.
Ze zullen er smakelijk om lachen, ah Suzanne c'est un numéro.

Het is nog vrij vroeg, een felle namiddagzon.
"Bon, Frans, je te laisse, c'est l'heure pour préparer le souper," - haar paardestaart gaat nu hevig over en weer terwijl ze het uitschatert.
"N'oublie pas le dessert !", zegt Frans nog en ze lachen opnieuw samenzweerderig.
Ze haast zich monter naar huis, hij kijkt haar na, hand over zijn ogen om ze goed te monsteren in het felle zonlicht. De man schudt lichtjes zijn hoofd en grinnikt.
Hij zet zich aan het grijsgroene tafeltje.
Tijd zat vóór het avondmaal.