"Et ça, c'est mon bic," zegt de gemeentelijke ambtenaar mij net toen ik hem wilde opbergen.
Mensen die mij kennen weten dat ik een biccenfreak ben, als ze niet te zwaar of fluoriscerend zijn verdwijnen ze snel in de pocket. Dat is natuurlijk geen diefstal, dat is een afwijking.
Stel je voor dat mij onderweg een geniaal idee invalt en ik het niet kan noteren, alleen al de gedachte maakt me radeloos.
Daarvoor had ik de dame in kwestie wel geholpen door in het Frans verder te gaan want haar Nederlands was riskant stuntelig om mijn dossier zogvuldig af te werken.
Aan dat Frans hield ze nadien vast met dezelfde hardnekkigheid waarmee een drenkeling zich vastklampt aan de onfortuinlijke redder.
Zou één bic dan teveel gevraagd zijn ?
Geen opmerkingen :
Een reactie posten