Rien de rien

Het begint met wat te tokkelen, het toestel naast hem neerleggen en wachten.
Geen reactie op het berichtje. Nogmaals kijken. Berichten overlopen. Niemand belt hem, hij belt evenmin.
Neemt hem weer ter hand, overloopt zijn contactadressen, over en weer, van boven naar beneden, van beneden naar boven. Hij steekt een sigaret aan, kijkt zomaar wat in het rond.
Roodwitte pet, gebleekte jeans, tegen de dertig.
Nog een sigaret, hij speelt wat met de aansteker. Rechtopstaand, horizontaal, terug recht.
Een tikje met de middenvinger, hij schuift het tot het midden van de tafel, grabbelt hem terug, tikt hem terug weg. Nog eens het mobieltje, zoekt wat muziek, is zijn oortjes vergeten of heeft er geen.
Bekijkt de foto's op de smartphone, daar is hij rap mee klaar.
Kijkt tersluiks naar de giechelende meisjes op doortocht, waarvan het Aziatische meisje vloeiend Pools spreekt. Hij bekijkt ze maar even en blijkbaar onverschillig. Dan steekt hij weer een sigaret op.
Er is een aangename namiddagzon op het Exki-terras aan de Brouckère.
De va-et-vient van winkelende madammen, ambtenaren die in de haast een koffie nemen, verliefde koppeltjes, studenten die hun kot komen inrichten. Een piepende wagen, sirene's, muzak uit het belendende café.
Soms komt een serveerster de tafel afruimen. Zijn koffie is allang leeg maar ze laat het kopje ongemoeid.
Hij kijkt opzij, nog een sigaret, dan tikt hij het met pakje op de tafel, minutenlang.
Even de armen gekruist aan tafel, dan weer achterover leunend.
De grijsheid van een zonovergoten achternoen.
Het trage vermalen van een doelloze dag.