De Aansluiting

Aansluiten kinderen ! Aansluiten !
Als een langgerekte regenworm die zich loom uitstrekt en oprekt, een lauwe accordeon, zo opent en sluit zich de rij kinderen.
De twee leerkrachten komen amper boven de hoofdjes van het vijfde leerjaar.
Aansluiten ! Paul ! Saar ! Karolien ! Voortgaan zeg ik !
Hoe gretig, hoe hongerig zijn de blikken van de jongens en meisjes in hun geelzwarte fluorvestjes.
Hoe zeer zuigen de vitrines, de fleurige passanten, de glanzende kleren, de exotische serviezen, de kleurijke dozen in de zinderende Dansaert.
Aansluiten ! Laatste keer Paul !
Steeds driftiger wordt het jonge vee opgejaagd. Vort ! Hoort de zweep knallen ! Alsof er niets bestaat tussen vertrek en aankomst, tussen A en B.
Alles ligt, zoals men dit in het Duits zo mooi zegt, in het Zwischenraum, de haast niet te vertalen 'tussenruimte', het wonder van het onderweg zijn, de wonderweg.
De kinderen weten beter, maar het mag niet. De stadsjungle moet zo snel en onopvallend mogelijk doorploegd, nooit omkijken, safety first. Aansluiten ! Anschlussen nietwaar.

Heel even maar wordt de Juf afgeleid door een rokje bij Stijl, amper een paar seconden verwijlt ze bij de vitrine.
Aansluiten Juf ! roept het dartele Saartje. De anderen lachen, het verspreidt zich door de lange rij.
Stilte ! roept de kleine meester vooraan.
De Juf, jong maar reeds verzuurd, trekt een scheve grimas.
Ze klapt verontwaardigd in de handen : Aansluiten ! En vlug wat !
Er is immers een beetje tijd verloren gegaan.