En let wel : zonder één woord tegen mij te zegge
De jongeman heeft een Covelierssikje, maar wel in het zwart. Hij is heel keurig gekleed, zij het met een zekere nonchalance. Hij zit ook smaller in het vlees dan Coveliers. Ik laat in het midden dat hij pijp rookt, maar het zou kunnen.
Naast ons staat een meisje met een kooitje. Daarin zit de ganse tijd een gele parkiet te tjilpen. Het beest is duidelijk niet gewoon om de metro te nemen want ik hoor een zekere onrust en gejaagdheid in zijn stemmetje.
Het Japanse meisje rechtover ons slaapt zo diep dat ik denk dat ze na het opstijgen in Tokio nooit meer wakker is geworden. Ik ben evenwel gerust want ze ademt en straalt de vrede van Zen uit.
Het kan het sikje evenwel niet afleiden. Hij wordt zelf opgebeld, en begint het gesprek eerder bescheiden – zich bewust van de openbare plek – maar al zeer snel laat hij zich meezuigen in de discussie met zijn maat en verliest alle gène.
Het gaat over éne Debbie en éne Kelly. Ze blijken echter, behalve de voornamen, niets gemeen te hebben met de familie uit Brasschaat.
Hij belt met Tim. Eerst gaat het over het afgelopen weekend. Dat was blijkbaar faliekant afgelopen, vooral voor Tim. Het zit zo : hij zag Debbie niet zitten, maar zij hem wel. Probleem is dat Debbie de vriendin is van Kelly en Kelly blijkt het lief te zijn van Jerry, die naast mij zit.
Blijkbaar nog niet zolang want de behoefte om alleen uit te gaan was er nog niet, dus gingen ze samen uit met gans de bende. Probleem was nu : hoe Debbie dumpen zonder Kelly te verliezen ?
Het simpelste was Tim te dumpen maar Jerry wilde zijn beste vriend niet kwijt.
Lieven komen en gaan, vrienden zijn er voor het leven.
Er was ook nog een zekere Jürgen in het geding. Jürgen zag Debbie wél zitten maar vermits zij haar zinnen op Tim zette kwam Jürgen vooralsnog niet in beeld.
Daarom moest Jürgen in de vuurlinie. Jerry zou Jürgen in pole-position brengen door eerst naast Debbie te gaan zitten, dan discreet naar het toilet te verdwijnen om daarna te blijven hangen aan de toog. Zodoende kon Jürgen opschuiven. Voor een geboren charmeur als Jürgen blijkt dit een koud kunstje te zijn.
Tim moest wat later komen zodat Jürgen voldoende vrij spel had om haar af te leiden. Een simpel SMS’je zou groen licht geven.
Een duivels en weloverwogen plan.
Een mens leert alle dagen bij, op een doordeweekse dag tussen de Brouckère en
Montgomery.
Volgende week kom ik steevast terug : same place, same time. Ik moet weten hoe het is afgelopen.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten