Sweet Sixteen

Een Belgolais meisje tegenover mij SMS’t onafgebroken. Ze is mijn reisgezel vanaf De Brouckère en ze is – zo zal blijken – nog lang niet thuis.
Aan Simonis treft ze een compagne.
“ca va ?” – “Fatigué,” antwoordt ze alleen maar.
Ik begrijp waarom. “Je vais chercher les petits.”
Ik schat ze zestien maar ze heeft de maturiteit van een volwassen madam.
Ze moet het kleine grut nog gaan ophalen want de moeder werkt in een poetsbedrijf.
De werkuren beginnen daar ’s ochtends om 7 uur en ’s avonds vanaf 16u.
Dat zijn de spitsuren in een kroostrijk gezin.
Dan is een dochter van 16 welgekomen. De moeder heeft weinig keuze : zij is de enige broodwinning in huis.
De vader is er ook nog, maar die heeft een broertje dood aan huishoudelijk werk en eigenlijk aan alle werk tout court.

Het meisje, nog maar net de poppen ontgroeid, moet nu met échte kinderen spelen en ervaart dit allerminst als een spel.
Broers en zusjes wegbrengen, snel naar haar eigen school, na 16u afhalen en beginnen aan de kook.
Dat is geen lachertje, koken en tegelijk een bende koters in bedwang houden.
Ze doet het inderdaad niet met de glimlach. Na de vaat nog wat gezeur tot ze eindelijk in bed liggen. Verhaaltjes vertellen is iets voor mensen met veel tijd :
in dat soort sprookjes gelooft ze allang niet meer.
Beneden ligt nog wat rommel in de woonkamer, dat moet ze opruimen, anders kan ze niet beginnen aan haar schoolwerk.
Koken, afwassen, eindeloos geduld met kinderen, schipperen met haar tijd. Ze heeft het op haar leeftijd allemaal al onder de knie.
Het is ondertussen al ruim 21u00, ze heeft welgeteld een halfuur, dan komt haar moeder afgemat van haar werk. Meestal ontstaat er dan een fikse ruzie met de afwezige vader die plots nadrukkelijk in beeld komt.
Discussie, meestal over geldzaken.
Het meisje kan zich dan amper concentreren. Haar slaapkamer deelt ze met haar zusjes, daar kan ze niet werken.
Haar tijd is heel afgemeten, ze moet strak timen : als 1 van de kinderen ziek is of geen zin om te gaan slapen kan ze het wel schudden.
Haar huistaak niet afgewerkt, slechte punten op school, misschien wel een strafstudie. Het gebeurt haar vaak.
De onverlaat die zo’n kind straft ontnam ik terstond zijn vaste benoeming.
Van mij krijgt ze onverwijld tien op tien.

De cirkel is rond. Het meisje kan de school niet afmaken en belandt in een klotejob. Ze vlucht in een huwelijk en wordt veel te snel en te vaak zwanger. Een klotejob : dat zijn onregelmatige uren. Vermits ze vroeg zwanger was heeft ze snel een puber : die zorgt dan thuis voor de kroost. Enzovoort.

Ik begrijp waarom ze onafgebroken SMS’t : vriendschap via het mobieltje.
“Fatigué,” zei ze daarstraks.
Ik zou eronder bezwijken.