Vlooiemarkt

Niks zo gezellig als de Vlooiemarkt op zaterdagochtend. Niks hoeft, alles kan.
Ik weet dat de markt een beetje verneukt wordt tijdens het weekend maar zeker in de winter valt het dik mee.
Er zijn net genoeg toeristen om het vrolijk te houden maar ik zie nog altijd veel Brusselaars, rijk en arm – zoals die ook op andere plekken in Brussel geruisloos over mekaar glijden.
Veel cafés op de markt hebben een grote authenticiteit bewaard en hebben dezelfde mix van Marolliens en ééndagstoeristen uit de provincie, en ver daarbuiten.
Sommigen komen zich vergapen aan het klootjesvolk, gedreven door “Het Leven zoals het is..”, zoals ook de Fruitstreek in Limburg en de Scheldedorpen rond St-Amands een graantje meepikken van de toeristische series.
Je moet oppassen met dit soort reeksen, het wordt handig verknipt en gemonteerd, armoede wordt dan snel romantiek. Ik ken genoeg arme Brusselaars om te weten dat het echte leven nogal wat anders is dan “Het Leven zoals het is.”

Bij gebrek aan dierentuin is de vlooiemarkt en omgeving een leuke uitstap op zaterdagochtend. Ik kom er dan ook maar ik zie mezelf eerder als observator terwijl de anderen voyeurs zijn. Dat is een groot verschil.

Een jong Hollands koppel slaakt een kreet van verbazing bij een oude radio uit de jaren vijftig. Het zijn heerlijke toestellen die als je ze aanzet meteen de lichtjes ontsteken in alle Europese hoofdsteden. Pure magie. Dat is heel andere koek dan de dunne MP3-speeltjes.
De oude marktkramer heeft hun verbazing gemerkt en ruikt zijn prooi.
De Hollander vraagt de prijs in gebroken frans : dat maakt het nog gemakkelijker.
Hij begint aan 260 euro en ze zijn meteen akkoord.
Dat is zeer naïef op de Vlooiemarkt en bovendien zeer onhollands.
De marktkramer is ver boven de prijs gegaan maar is zwaar ontgoocheld : hier had hij veel meer geld kunnen uitslaan.
De Noorderburen zijn in de zak gezet maar denken de zaak van hun leven te hebben gedaan. Een wonderlijk tafereel.
Een paar kramen verder staat een dikke Marolienne met borsten tot haar navel, in een zomerkleed in hartje winter, blootsvoets op witte slippers.
Ze rommelt tussen de afgedragen rokken.
Een Duits koppel die zichzelf antiquaire en modekwaliteiten toedicht doet hetzelfde.
Voor de éne is het pittoresk, voor de andere bittere noodzaak.
Maar ze staan wel aan hetzelfde kraam.

Zolang dit kan blijft Brussel mij veel dierbaarder dan Parijs.