Foyer Salu

De langharige bibliothecaris in het Foyer Salu werkt met dezelfde onverdroten ijver en ernst als de hooggeleerde archivaris in het British Museum.
De gebruikte en versleten boeken worden netjes en met zorg geklasseerd, al is het systeem mij niet helemaal duidelijk. De man heeft een lange blauwe kiel en grijze haren, hij heeft een beetje weg van een langere versie van Charles Manson, maar ik zou zo mijn dochter aan hem toevertrouwen.

Er komt een jongeman binnen, hij is in the good mood want hij probeert te fluiten.
Hij vraagt meteen of hij boeken mag lenen.
Dat lijkt mij hier een eerder onwaarschijnlijke vraag, de meeste kan je meenemen voor een prikje, het over en weer gaan kost je ongetwijfeld veel meer dan ze gewoon aan te schaffen.
Stel je voor dat je een boete krijgt aangesmeerd : dat kan nooit meer dan één cent zijn.
Het wordt niet gedaan - dat dacht ik al.
"Mais je suis résident," zegt hij. Dat verandert de zaak, ons kent ons, dan mag het wel.
De resident is tuk op horror : het leven als dakloze met een dak boven je hoofd moet heel eentonig zijn, daarom zoekt hij verstrooiing in gruwelverhalen.

Een vrouw komt beneden en vraagt of ze het dressoir op het eerste kan reserveren.
Het kan, mits een voorschot.
Haar partner, een man met ongekamde haren en een paarswitte training, vraagt op zijn sloffen hoeveel ze kost.
Hij wacht niet op het antwoord. "30 euro : c'est assez," vult hij zelf handig in.
Leuk idee : men vraagt de prijs en de klant bepaalt deze vervolgens zelf, afhankelijk van zijn inkomen. Nooit aan gedacht, moet ik ook eens proberen.
Maar zijn haring braadt niet. "Ik denk dat het veel meer is," antwoordt de jongeman achter de balie. "Et pourquoi ? Je te dis que c'est assez," - hij maakt zich een beetje dik.
Zijn vriendin negeert hem totaal, als was hij een kwispelende poedel waar je beter geen aandacht aan geeft.
"Ik doe alleen maar mijn werk," zegt de verkoper - hij kent man's karakter uiteraard niet.
Maar de man geeft niet op : "Vous avez eu tout gratuit et vous demandez tant de l'argent pour ce vieux brol." Dat is er over, de jongen aan de kassa zet zich schrap : "Si tu n'est pas content tu peut toujours aller au Bon Lit, là on te mets tout de suite à la porte."
De training zwaait verwijtend met zijn arm in de lucht en druipt af naar boven, hij heeft heel onhandig bedongen en het Foyer Salu zwaar op de ziel getrapt. Hij beseft dat hij verloren heeft, maar weet niet waarom.

De vrouw wachtte onbewogen. Ze heeft allang afgeleerd hem af te blokken, gewoon laten uitrazen, heel soms loopt het fout, ze hebben niet overal evenveel tact.
Na de speeltijd regelt ze kalm en beleefd de reservatie met de bediende en betaalt correct het voorschot.
Dan gaat ze rustig naar boven, haar knulletje aan de leiband leggen.
Ze zou een geduldige moeder zijn.