Op mijn hopeloze zoektocht naar levende getuigen van de oude Duivelshoek, ben ik na een tip beland in een brussels rusthuis.
Julienne ontvangt mij weifelend maar vriendelijk.
Het wordt al snel duidelijk dat ze me niet kan helpen.
"La mémoire, n'est-ce-pas monsieur, c'est si loin tout ça.. il y a tellement longtemps..".
Ik wijs naar een aantal foto's op de muur, ze kan ze amper of niet benoemen.
In het midden van de fotorij hangt er een zwart-wit foto.
Als ik ernaar wijs, ondergaat ze een heuse gedaanteverandering, iets roert in haar, haar oogjes blinken : "Ah ça, ça c'est Che Guevara!" - ze glundert.
Is het geheugen al wat verduisterd, ligt er een laagje stof op het memorie, zijn zelfs haar bloedeigen jeugdherinneringen uitgedoofd en ook al is de man al bijna vijftig jaar dood - deze zal ze nooit vergeten, hij staat gebrandmerkt in haar geheugen.
Negentig jaar is deze madam, de foto prijkte en prijkt nog steeds op ettelijke studentenkamers, maar ook in brusselse rusthuizen bij hoogbejaarden blijft de revolutionair tot de verbeelding spreken, de dementie ver voorbij.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten