Het Gebroken Leven

Ik heb altijd wat onvrede gehad met de benaming 'rusthuis'.
Zou ik rusten als de dood vóór de deur staat, als ik weet dat dit mijn allerlaatste passage is ?
Hoeveel mensen verhuizen nog van een rusthuis naar een eigen plek ?
Neen, ik zou eerder gewagen van een onrusthuis : allemaal samen wachten op de dood.
Er moeten toch inspirerender namen bestaan voor dit soort huizen ? Laat ik dan nog zwijgen van de afdelingen : Herfstvreugde ? Avondrood ? Zonsondergang ?
Hetzelfde onbehagen bekruipt mij als ik mega-crèches binnentreed, overal waar mensen van dezelfde soort, leeftijd of handicap worden geconcentreerd. Laat leeftijden, kleuren, gezindheden ineenvloeien, zich mengen, zich laven en laten inspireren door mekaar.
Ik weet uit eigen ervaring dat het allemaal niet zo simpel is : papier is gewillig nietwaar, maar het moet maar eens gezegd worden.

De witgrijze vrouw in het cafetaria van een brussels maison de repos verbijt haar tranen.
Ik hoor ze bezig tegen een andere vrouw die luistert maar niet geïnteresseerd is. Soms kijkt ze weg en knikt dan onverschillig. Ieder zijn kommer en kwel.
De andere blijft maar doorrzazen.

Ze ontving zonet een fraaie taart van de familie, keurig verpakt met een rood strikje en haar naam erop in sierlijke letters, het is namelijk haar verjaardag.
Ze had het vol verwachting geopend, in de doos zat evenwel geen gebak.
Ik hoorde dat ze allang met haar kinderen overhoop lag, erfeniskwesties die slecht waren afgehandeld.
De oudste dochter had één en ander geregeld, de moeder kon het allemaal zelf niet meer beredderen, maar blijkbaar had de dochter zich overspeeld en in het zicht van het kleine fortuin te diep gegraaid.
Omdat de dochter vlakbij woonde en haar toeverlaat was, had ze uit hulpeloosheid en trouw helemaal de kaart van haar oudste getrokken.
In de felle ruzies die daarop waren gevolgd had de rest van de familie zich in bitterheid van haar afgekeerd.

Ik heb dit soort discussies en ruzies al vaak gehoord - onwaarschijnlijk hoe men oude mensen in het zicht van de dood harteloos probeert te pluimen.
Het zal je maar overkomen, een levenlang werken voor de kroost en op het eind meemaken dat ze al vechtend over de vloer rollen.

Dit voorval was het meest hemeltergende wat ik ooit heb meegemaakt.
Toen ze de doos opende vond ze een familiefoto, de ganse familie stond er op geportretteerd, kinderen, schoonfamilie, de kleinkinderen.
De foto was evenwel niet heel maar in wel honderd stukken gescheurd.
Met bevende hanen probeerde ze ze nog aan mekaar te leggen en te vertellen wie wie was, alsof ze de kinderen en kleinkinderen nog trachtte te lijmen.
Eén foto evenwel had men heel gelaten.
Het was de foto van de oude vader. De man echter was allang overleden.
"Een chance dat hij dit niet meer moet meemaken," zei de vrouw.
"Vantijd zijt ge beter dood," antwoordde de ander.