Klasseteleinsplein

Een oud-collega die in de betere wijken woont (tussen de vijvers en Ter Kameren) maakt mij er attent op dat ik niet in het centrum van de stad woon.
Het centrum voor hen is iets helemaal anders.
Als mensen uit haar buurt naar 'de stad' komen dan bedoelen zij de Place Stephanie, de Avenue Toison d'Or, hooguit de Sablon. Rond de Naamse Poort zijn de voorname winkels en galerijen, de klasse-restaurants, de wandelboulevards en, toegegeven, cinema's met goede smaak.
Hun park is Ter Kameren, joggen doen ze rond de vijvers, ze frequenteren de Belga.

Ik kom daar ook graag, het Flagey en de vijvers vind ik op alle momenten van de dag een opwindende plek.
Alsook het Brugmannplein en de piazza waar ik vanochtend mijn koffie nuttig : het onvolprezen Kasteleinsplein.
Oh, ik kan begrijpen dat mensen die deze plek aandoen in een wijde boog rondom Brouckère en Nieuwstraat gaan. Hier is het verschil - dat er altijd is geweest in deze stad - tussen hoog- en laagstad schroeiend.

Alles glanst hier, de stoepen zijn kraaknet, de mannen fris geschoren en gekamd, de kledij onberispelijk, de bruinlederen portemonnees goedgevuld.
Elegant volk, blitse zonnebrillen, oldtimer sportwagens, men leest Le Monde en The New York Times, 's ochtends al een dikke Havanna in de bek.
Het hippe volk is proper nonchalant, met berekende scheurtjes in hun jeans.
Opvallend, en dat zal de komende jaren veel franstaligen zuur opbreken, zijn de talrijke affiches en annonces in ééntalig Engels.
Op het Kasteleinsplein is er een restaurant : 'Vivement demain !', onzin : vivement aujourd'hui !
De therapeute energeticien heet Coyote en ze heeft een thérapie unique en Belgique.
Oppassen met uniek, dat staat niet altijd garant voor qualité.
Ook een hond met slechts 1 achterpoot die pist tegen een telefoonpaal is uniek.
Coyote doet aan Massotherapie : à gérer de manière autonome vos stress.
Het kost wel 75 euro voor een sessie.
Daaronder : 'd'autres services possible', zonder verdere uitleg.
Coyotes zijn, zeker als ze gestresseerd zijn, niet ongevaarlijk.
In de Physical Golden Club, waar ik het lidgeld niet durf te vragen, blijf je in conditie en bij de Coiffeur Artisanal ben je als man al bediend voor 35 euro, dat is een koopje in deze buurt.
Hij is al twee weken in verlof maar zijn vitrine ruikt ongemeen lekker.
Ik raak overigens bedwelmd door de zoete parfums van de gebronsde heren op het terras.

Helemaal iets anders dan de lijfgeuren van de drie Poolse schrijnwerkers in de boetiek en rénovation, de zwarte poetsman in The Red Monkey en de Marokkaanse kuisvrouw in het Italiaanse restaurant.