Stadsbrief

Beste Bruksel,

Ik zou het even met u willen hebben over het merkwaardige verschijnsel van de stilstaande roltrap in de talloze pré- en metrostations.
Stilstaand rollend materiaal ?
Ik weet het, in andere steden zou dit heel vreemd klinken, maar niet bij u, stad waar Magritte de pijp rookte en de Janssens & Janssens en Quick en Flupkes de straten onveilig maakten.

Los van het kleine ongemak die het dagelijkse defect van zo'n automatische trap met zich meebrengt, ik denk aan de oudjes, gehandicapten, moeders met kinderen - te verwaarlozen groepen - zit daar toch meer in dan uzelf vermoedt.
We hebben tijd zat om er iets op te verzinnen want die van de Stib werken traag. Soms staat de trap immers een ganse week troosteloos te wachten tot hij weer, als bij toverslag, in gang schiet.

Welnu, op stilstaande trappen, mijn beste Bruksel, kan men beweging suggereren.
Dat is een magere troost, zullen veel reizigers denken, maar soms werkt de illusie indringender dan de realiteit.
Inplaats van de trap onbenut te laten zou u daar een bende jonge honden van Parts of de Kunsthumaniora kunnen op loslaten.
Welk een dankbare inspiratiebron zou dit niet kunnen zijn voor een jonge danser ?
Het zou een examenvraag kunnen zijn : creëer beweging op een stilstaande roltrap. Begin er maar aan.

Er zijn talloze voordelen : het zou de Metrostations veel attractiever maken, veel leuker dan die oeverloze muzak de ons nu vermoeit, mensen zouden kunnen worden geprikkeld door de danskunst en er wellicht een vervolg aan willen breien.
Voor jonge dansers is het dan weer een uitdaging en een confrontatie met een levend, maagdelijk, niet dansminnend publiek.

Maar vooral, mijn beste Bruksel, het leidt de aandacht af van de stilstaande roltrap.
Een kleine moeite, veel voordelen.

Schiet in gang,

Je Pacha Kroet.