Het zwartharige meisje rent als een hazewind de trappen af aan de Beurs.
Tram 3 is net gearriveerd maar de trappen zijn lang en diep.
Het is een verloren strijd. Altijd, altijd kom je telaat. Uitgeblust en bezweet beland je voor
een tram die onverbiddellijk zijn deuren sluit en sta je voor schut.
Het meisje draagt bovendien hoge hakken en dat zal ze geweten hebben.
Op de voorlaatste trede struikelt ze ongelukkig, maar valt gelukkig.
Alleen is haar voet verzwikt of wellicht gebroken.
Dat is minstens een maand werkonbekwaam : een dure rekening en veel ongemak voor een
vluchtige opstap.
Ik heb het allang (af)geleerd : na een tram komt altijd een andere.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten