De Congé

Eilaba Josiane, 'k ben ook no Mallorca geweest gepasseerde week - kaat mensj ! 
'k ben dovan verschote, ge peist Mallorca altijd goe weer - Dag Jan ! En 'k had allensj geene gilee mee. 's Mergens en s'Ouvens kaat mensj ! En in den dag altijd wolken, nooit ne kier ne schoenne blaave loecht ! 
En, 't schoensjte van aal, den dag da we vertrokken, geel den dag reigen.
Er valt een kleine stilte, net even lang als het nerveuze moment tussen twee tics.
Allee, g'et het toch gehad, herneemt haar blonde, met strepen, vriendin.
Drei weken met de 'mijne', 't es te lank.
Hij begost dan te zougen, pecies dat 't mijn faat is dat 't reiget !
'k Was beter bij mijn 'defkes' gebleven, zeit em !
Ziede a 'defkes' dan liever as ekik ?
'k Zou hem van arrosje van 't balkon daave !

De andere knikt, ze luistert slordig. De twee vrouwen staan in de min één gang in het UZ, in de buurt van de Neus Keel Oren.
Zij, net terug uit Mallorca, rondborstig, zwart halflang haar, diep gebruind, ze had voor het vertrek al wat voorverwarmd. Haar collega is blond geverfd, maar moet dringend geretoucheerd, ze heeft een oranje kleed, te wijd voor haar smalle lenden, ze lijkt er wat in te verdrinken.

'k Was beter no Blankenberge geweist, kost ek em nor huis loate goan.
Ze praat over haar man als over een verloren investering die ge onvermijdelijk moet uitzweten.
Nostjaar ga ik met m'n zister. Goed of slecht weer, kindje ne kier no de winkels goan, den passeert den tijd oek.
De blonde met strepen kan er even tussen :
De 'mijne' gaat allang nie meer mee. Hij goat alle jouren een week 'visken' in Denemarken en ik goan mè men kameraden mee.

Een kleine mollige bediende in een te haastig gekozen kleed, haar gezicht rood aangelopen, kruist de twee vakantiegangers.
Awel, alletwee goed uitgerust pecies ?
Ne goeie congé g'had ? -
Content dat 't gepasseerd es ! roept de rondborstige.
Het was er uit vooraleer ze het besefte als een luide wind die onverhoeds ontsnapte.
Niet dat het niet waar is, maar ze wilde het wat omfloerster formuleren.
Content dat we meegen werken, roept ze nog snel na. Daarmee wilde ze zeggen wat ze eigenlijk bedoelde te zeggen, maar haar eerste repliek blijft onwelriekend hangen.
Dan gaan de drie vrouwen in lichte galop uiteen, gespeeld haastig alsof het ergens brandt.
Het werk wacht, zegt de roodaangelopene, snel maar venijnig, centjes verdienen ver op congé te gaan.