Ze plukt de kleine Louis uit de rij, duwt hem opzij, en passant neemt ze de rooie Marco mee, zet ze beide vier rijen vooruit, op die plek neemt ze Ellen apart, twee wachtenden verder pikt ze er Jeanne uit, die gaat helemaal achteraan.
Onderweg heeft ze er Anne nog uitgelicht, die wordt naast Dirk geposteerd en Kobe die amok maakte naast Dirk komt in de plaats van Anne.
Als een snelle grijptang gaan haar beide handen over en weer, haast intuïtief bedwingt ze de chaos.
Alles keurig gerangschikt. Ieder stukje mooi op zijn plaats in de rommelige blokkendoos.
Ze duwt haar bril wat hoger op haar neusje en trekt met beide handen haar jasje naar beneden.
Even staat ze stil om de kudde te monsteren.
Aiii ! Allee, dadoe keiveel pijn..!
Een tenger jongetje met een gluiperig gezicht kermt hartverscheurend achter haar rug.
Arsène ! Tegen de muur ! schreeuwt de Juf van 6A.
Net toen ze de wanorde in de groep had bekoeld is Arsène weer de onverlaat.
Ze heeft het niet voor de lange slungel met de rosse sproeten, hij komt er ver boven uit, haast zo groot als zij, dat steekt.
Hij is begonnen Juf.... -
Tegen de muur ! - Arsène stapt wat slenterig naar de lange muur aan het Museum voor Schone Kunsten en gaat dan hangen.
Récht ! On-middellijk !
Hij gaat meteen rechtop staan, is het straffen gewoon, heeft zijn lijf en leden niet mee.
Zij heeft hem nooit gemogen : te lomp, onhandig, sloom. Te traag ook in het leren.
Hij geeft zich gewonnen, weet allang dat hij de pieneut is.
Toch buigt hij het hoofd niet, contrarie, hoofd ietwat schuin kijkt hij, haast treiterig, de Juf aan, hij is groter en struiser.
Zijn tijd komt nog wel, hij gaat nog flink groeien, zij zal alleen maar krimpen, het nerveuze krampachtige kippetje. Hij, hij staat daar ver boven, Arsène van 6A.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten