ça y est ?

 Do you speak English ? vraagt de dikkige Amerikaan. Can I borrow your pen ?

Hij neemt ze aan zonder te bedanken en trekt zich terug achter het ronde tafeltje in de linkerhoek boven in de Exki, kant Van Praet. Als bezeten schrijft hij alsof de muze hem gaat ontglippen.

Naast hem zit een vrouw van middelbare leeftijd, ze tokkelt op een Mac, iets anders wordt niet meer opengeklapt op café, kan je net zo goed een Olivetti meezeulen.

Un père divorcé eet taart met zijn twee puberende dochters. Ze sleuren loodzware solden.

De meisjes zijn sportief en knap, de vader fier, de dochters blij. Een ganse dag heeft papa uitgebreid getrakteerd, ze keren huiswaarts met een halve kleerkast.

Het blonde meisje trekt haar neus heel hoog op omdat ze de jus d’orange niet kan ontkurken. Papa mag niet helpen, ze is tenslotte vijftien. Haar zus is heel donker en lijkt meer bijdehands.

De dikke Amerikaan schrijft mijn stylo helemààl leeg. Naast hem schuift hij als verwoed op een gigantische Ipad. Het is een vierkleurenpen, er resten me nog het rood, zwart en groen. Hij verontschuldigt zich niet en slaagt er niet in de pen terug te schuiven in zijn oorspronkelijke staat, knoeit wat aan de bovenste knop die nergens toe dient.

Thank you  -  Thànk yoù ! dacht ik, maar zweeg.

Alors, ça y est ? vraagt papa vergenoegd.

Mmmm, antwoordt de blonde, je reviens la semaine prochaine avec maman.

Papa valt stil, het is wat zoeken om het evenwicht te vinden tussen twee dochters, twee mama’s, tevens ex-en.

On part fin juillet, zegt de blonde weer, on va à la République Dominicaine.

De donkere zwijgt, zuigt aan het gele rietje in de Cécémel, lichtjes dromerig, het lijkt alsof ze amper luistert.

De blonde vertelt het zomaar, heel gewoontjes, niet venijnig of treiterig, gewone briefing van wat er te gebeuren staat.

Papa wil lijmen maar weet niet hoe, hij haalt een nieuwe bestelling, deux chocolats noirs.

De donkere beantwoordt haar message.

C’est qui ? vraagt haar zus.

De andere trekt haar schouders op terwijl ze leest.

Tu est jaloux ou quoi ? zegt de blonde.

C’est Claude.

Papa zwijgt ogenschijnlijk, het lijkt hem eerder wijs dan laf.

De zwarte glimlacht fijntjes terwijl ze enthousiast tokkelt.

1-1.