Tja, een ‘echscheiding’
is ‘best wel vervelend’, zegt het Limburgse meisje zomaar op Metro Erasmus.
Alsof het best wel een verkeerde aankoop, of best wel een kwalijk griepje
betreft. Een faits-diverske, ça passe
n’est-ce pas.
Wij hebben meteen een
aparte rekening genomen, dat is zuiver. Op de gemeenschappelijke rekening
stortten we elke maand genoeg voor de courante kosten, vroeger iedere maand, nu
iedere week, mijn zus zei, ge moet het iedere week doen. Hij was in het begin
daar wat ‘ambetan’ voor, maar nu is ie content.
Hadden we beter
gedaan, zegt de andere, we hadden ook
een spaarrekening samen. Wat een gedoe om dat uit mekaar te halen. Hij is daar
direct opgesprongen.
Ge moet op alles
voorbereid zijn, zegt de aparte rekening weer. De drie anderen spitsen hun
oren, bij hen zit het goed of moet alles nog beginnen.
Als ge trouwt denkt ge
daar zo niet aan hé, weet ge, ge
trouwt, ge denkt het is voor altijd hé.. herneemt het meisje met de
verkeerde rekening.
Nou, bij ons gaat het goed,
maar we hebben ons wel ingedekt. Zuiver spelen van in het begin.
De jonge vrouw knikt, ze zijn pas uit mekaar.
Ik woon nu een week weer thuis, wat moet ik
anders ?
De andere knikken maar zwijgen, ze wonen alle drie nog
thuis.
Kan je wat op adem
komen en je herpakken, zegt de kleinste van het drietal.
Ze zwijgt, de opnieuw single. Alsof ze ineens alles beseft.
Het weten dat alles voorbij is, maar alles ook opnieuw moet beginnen. Ze voelt
zich week en versteend tegelijk. Ontdaan, misselijk, vervreemd. Alles en niets
doet er nog toe.
Ze hoort amper nog haar vriendinnen, in een waas ziet ze ze
bezig.
Aan Sint-Kathelijne hangt de smog van oliebollen en hete kruidnagel over
het perron. Het donkert stilaan bij het suikerzoete gejengel van de
kerstmuziek.
Miezerig vals klinkt Jingle Bells.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten