Hij houdt de laptoptas strak op de knieën, stel dat de
schootcomputer zou gaan lopen ? Zoveel is zeker : er zit van alles in de box,
behalve een laptop.
Een zwart ketje belt onafgebroken maar vooral heel luid met
zijn speelgoedmobieltje. Er zijn problemen op kantoor en het baasje moet dit
varkentje even gaan wassen. Er moet snel, subito presto, een wagen komen want
de bestelling wordt koud en Claude moet alles klaar zetten want Gerard is ziek,
zoals gewoonlijk nietwaar.
Het moet vooruit gaan want zijn geduld raakt stilaan op, dat
geeft hij nog even mee. Dan bergt hij zijn roze GSM en kijkt kwaad naar buiten
in de donkerte van de tunnel tussen Beurs en Lemonnier.
Naast mij staat de man die een echte smartphone hanteert,
hij tokkelt een boodschap en gaat dan zijn berichten checken. Een lange lijst,
soms lacht hij, maar zelden. Dan fronsen zijn wenkbrauwen, één keer schudt hij
het hoofd. Hij begint opnieuw driftig te tokkelen, iets verontrust hem. De
gehaaste spoed. In de spiegel van het raam een snelle wreef door het haar.
De jonge vrouw achter mij, die opvalt door haar scherpe Coco Noir kijkt nooit in het raam,
tenzij in een haast onvoelbare flits, een rien de rien, een oogopslag voorbij.
Doordrongen van haar inaccessibilité, stijf
gemaquilleerd, alles in de juiste plooi, ongenaakbaar. De koele Ijskoningin, ne la touchez pas, elle est promis au Roi.
Maar op het perron aan de Parvis van Sint-Gillis zit de
schooier. Hijzelf : niks étiquette, fatsoen, schone schijn of gladgestreken
maniertjes. Hij blijft kijken naar zijn hond, een volwassen wolf met fonkelende
ogen. Kijk maar, dit beest is helemaal van mij.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten