Niet meer tenvolle

Kaarsrechte rug, met voorzichtige zwier schrijdt ze door de middengang.
Stijl, elegantie, charme, fraai kapsel, métier, ooit heeft deze vrouw furore gemaakt op vermaarde catwalks.
Tussen de kromme ruggen, de verhakkelde gang, de beschimmelde geur, de rolstoelen die aan- en afrijden valt ze op. Een dame met klasse.
Ze wisselt enige woorden met de dienster en kiest een tafel voor één.
Ze keert zich, gaat gracieus zitten, dan pas zie ik haar volmaakt gezicht. Amper gerimpeld, spaarzame make-up, heel aanwezig maar amper merkbaar.
Er zijn enkel de ogen.
Geen oogschaduw, zoveel smaak heeft ze wel, oudere stadsvrouwen hebben nogal de neiging om de oogleden zwaar te accentueren zodat hun blik duister wordt, verlept, soms hoerig lijkt.
Zij doet daar niet aan mee.
Haar ogen zijn glazig, ze kijkt je niet aan, een waas van onbestemde droefheid.
Zo lijkt het, soms verschijnt er een glimlach, het is onduidelijk wie haar amuseert.

Op de rug had je het nooit vermoed. Zoveel gratie en zoveel vaagheid.
De Brusseles, ze heeft ze niet meer tenvolle, zegt een vrouw tegen haar vriendin aan de tafel naast mij.
Het is mooier dan dement wat altijd weer klinkt als cement, zo definitief, dof, ziekelijk.
Niet meer tenvolle, het klopt allicht.
Maar de gratie is er nog.
Tenvolle.