Ik ben normaal voor mijn leeftijd, zegt het Venetiaans blond meisje tegen haar vriendin.
Het is een zin die je meteen opraapt.
Ze moet veertien zijn en een meter vijfenzestig hoog.
Op die leeftijd in de tram de wereld kond doen dat je gewoon bent, volstrekt normaal.
Geen adembenemende vrienden, geen BV's in de familie, niet exuberant gekleed, niet hoogbegaafd, geen wilde feestjes. Geen drieduizend vrienden, hooguit drie of vier die haar liken.
Enkel maar gewoon. Normaal quoi.
Toch is er iets met het meisje op de tram.
Zo'n ongedwongenheid waardoor Tony Soprano zich mateloos ergert bij zijn therapeute.
Soms zie ik zo iemand op straat lopen, met zo'n welgezinde grijns op het gezicht, ik zo ze zo'n dreun verkopen.
Soprano baadde in weelde maar leed aan depressies en voelde zich voortdurend opgejaagd.
Zo'n grijns heeft het meisje.
Verstandige meid. Wijs voor haar leeftijd, grote zelfkennis, kan zichzelf relativeren, assertief maar ingehouden.
Welaan : een normaal meisje van veertien.
Niks speciaal. Gewoon : een buitengewoon gewoon meisje.
Zonder meer.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten