Em is weir ambetant, een bitje jamais content.
Wa moet em mier emmen ? zegt de dikke madam die ook binnen haar hoed niet aflegt - em eit zen eiten en drinken en es op zen gemak.
De goudgele kanarie fladdert nerveus in de kleine kooi. Het lijkt alsof hij zich wil zelfmoorden.
Kanaries en claustrofobie : dat moet een vreselijke kwelling zijn.
Vogels vinden daar iets op : ze weigeren voedsel.
De rolluiken dicht, het lauwe licht van een geel peertje, de twee oudere vrouwen buigen zich over het fragiele vogeltje.
Zonovergoten is de Gierstraat alsof de lente spot met de oude winter die nooit is ontwaakt.
De twee madammen keuvelen voort, de kanarie is bedaard, gaat wat zitten niksen op het enige stokje.
Door de openstaande deur tuurt het diertje naar buiten.
Zingt em skuun ?
Ze schudt haar hoofd, neije, zingen doet em al lang nie mie.
Alleij en ge soigneert em zo goed, zegt het hoedje.
Dan gaat de deur helemaal dicht.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten