In het Carestel
wegrestaurant aan Koekelberg nemen ze afscheid. De alleenstaande moeder en
bijna puberdochter en omoe. Grootmoeder neemt het meisje nog eens stevig vast.
Alles verhevigd en verdicht, kort bij mekaar, even een kleine hechte
gemeenschap. Haast geen noemenswaardige wrijvingen. Ginder was het bloedheet,
hier is het troosteloos nat. Het vergroot de melancholie, het meisje drukt de
oude vrouw stevig tegen zich aan. Ze lachen beide maar niet uitgelaten.Vervolgens gaat omoe gaan wuiven, tot ze uit het zicht zijn,
helemaal verdwenen.
Ze neemt de Metrokrant,
gaat wat zitten bladeren. Ze geeft het al snel op. Ze kijkt naar buiten, lange
tijd. Er hangt leegte, de muzak is lauw. Het blijft genadeloos regenen, trage
tranen op de ruit.
Dan komen twee backpackers langs, twee blonde gebronsde
meisjes, twee zwaarlijvige zussen. Ze spreekt ze zelf aan. Ze begrijpen haar
niet, ze lachen haar alleen maar hartelijk toe.
Dat volstaat.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten