Alleen op de wereld

Op de Papenvest treuzelt een jongetje met een zwarte sjaal achter drie kwajongens die zich heel erg amuseren.
Het jongetje kijkt af en toe verlegen naar hen. Ze zitten zonder twijfel in dezelfde klas maar hij is niet welkom in het vrolijke groepje.
Het drietal kijkt soms achterom en lacht dan luid en theatraal.
Het kind wordt gejend of genegeerd, wat misschien nog erger is dan pesten.
Er niet bijhoren, niet mogen meedoen, opzij gezet worden : een vreselijke gewaarwording voor een kind van die leeftijd.

Ze ontberen de rijpheid om een eigen wereld te creëren, ze missen het besef dat de wereld veel breder is dan hun klasje of school, ze hebben nog niet de kracht en het inzicht om andere mensen op te zoeken.
Buiten de klas en thuis is er niets, behalve de glitter van soaps en de games op het net.
Misschien is het jongetje op zijn kamer een held.
Hij speelt dan de leadgitarist of zelfs frontman van Zitta Swoon of Elbow.
Misschien wint hij de Tour op de Champs Elysées ?
Of schittert hij naast De Caprio of Scarlett Johansson ?

Waarom neemt hij geen andere weg naar huis ?
Waarom zoekt hij de confrontatie en vernedering ? Voelt hij zich dan nog eenzamer ?
Hoopt hij op een miraculeuze switch, een plotse toenadering ?
Zou kunnen.

Ik kan het mij niet laten, als ik een bus schoolkinderen zie uitstappen zoek ik altijd het lelijke eendje. Er is er altijd minstens één die geen aansluiting vindt bij een groepje, die aarzelt, die de spontaniteit mist om zich te mengen met de rest. Hij staat daar dan wat zielig rond te draaien. Soms is hij te dik, valt zijn kledij uit de toon of is gewoon te verlegen om mee te golven op de drukte.
Hij valt op door zijn onopvallendheid en is een hulpeloze prooi.
Kinderen kunnen ontiegelijk wreed zijn voor mekaar.

Ik zie het jongetje thuiskomen. De moeder heeft haar handenvol met het kleine grut. De vader is afwezig.
Wat zou hij een eigen kamer hebben waar hij zich Grizzly Bear of Bent Van Looy waant ?
's Avonds heeft hij hopelijk een bed voor zichzelf waar hij zijn tranen de vrije loop kan laten.
Morgen is er opnieuw die vreselijke school.

Bestaan er nog onderwijzers zoals Meester Roger, die wonderlijke leraar in Sint-Gabriël ?
Die merkte dit op en kon daar zeer discreet mee omgaan. Die op een zeer subtiele wijze kleine opdrachten gaf zodat zo'n kind geruisloos werd opgenomen zonder dat het begunstigd werd, want dat had het omgekeerde effect.
Roger De Freyne had die wonderlijke gave die van hem geen Meester maar een Grootmeester maakte.
Ik ben hem altijd Meester blijven noemen, ook toen ik al de vijftig voorbij was.

Bestaan ze nog ?
Ik mag het hopen.