Het Brugmannplein is om 18u de vrede zelve. De mensen zijn er zeer gemanierd en zorgzaam gekleed. De honden zijn onbeschoft. Terwijl ik mijn boterhammen eet komen er minstens twee zwarte scharminkels aan mijn voeten snuffelen met een natte tong en brutale smoel.
De baasjes doen hun best maar ze hebben geen splinter autoriteit. Ze worden straal genegeerd. Dan gaan roepen tegen de beesten getuigt van grote zwakte : de honden gaan nog meer dwars liggen. Op kantoor lukt dit wellicht maar niet in de dierenwereld.
Omdat ze op mijn zenuwen werken en mijn eetlust bederven ga ik een eindje verderop zitten achter het beeld van Julio Cortazar, naast zijn geboortehuis.
Hoeveel mensen zouden weten dat deze icoon van de Latijnsamerikaanse literatuur hier in Brussel is geboren ?
Er zijn opvallend veel 4x4’s in deze rustige stadswijk. Er moeten hier veel onherbergzame bospaden liggen. De pubers wat verderop zitten vrolijk te kletsen :
Twee meisjes in het park, zij lezen – ongetwijfeld – modebladen.
De restaurants rond het plein hebben ronkende namen als L’Intemporelle, Le Barocq’s of Gaudron. Ook Dandoy verkoopt hier zijn speculoos, ik weet evenwel niet of ze hier ook het Bruut van de Grecht slijten.
Chique librairies als Candide, le Typographe en Burolux verkopen wenskaarten en potloden zoals je ze nergens vindt rond de Brouckère.
Omdat het binnenkort verkiezingen zijn struikel je over de donkerblauwe affiches van de MR.
Éne Viviane Teitelboom maakt daarbij een pijnlijk schoonheidsfoutje. Door een ongelukkig toeval valt de schaduw van de klimop, op de eerste verdieping, vlak onder haar rechteroog. Daardoor lijkt het alsof Viviane slachtoffer is van zwaar huiselijk geweld. Dat is een lelijke afknapper die je evenwel alleen rond 18u en bij zonneschijn ontwaart. Misschien kan het haar toch wat stemmen kosten.
Bij kruidenier ArtIshock kan je confiture Maison en Soupe Maison nuttigen. De "openingshuren" staan in vier talen op de voordeur.
Alles is er vers, zelfs de dienster, want ze begrijpt mijn bestelling niet.
Er wordt gefietst in deze wijk, uiteraard op zeer dure fietsen, in maatpak en met glitterende kuitbanden. Vooral tijdens de kerstperiode is dit een schot in de roos.
Jonge snaken glijden voorbij op glimmende skateborden. De kinderen dragen blitse valhelmen op kleine fietsjes. Mannen groeten mekaar vanuit hun cabrio's met een brede zwaai.
Clochards, Sans Papiers, bedelaars of ruitenwassende Roma’s zijn in geen velden of wegen te bekennen aan het Brugmannplein. Nooit van gehoord.
Er is een heuse Winery en een Milkbar aan het plein. De oudere heren dragen Armani pakken en lichtbruine rolkragen. De jongemannen hebben een rode das, ze wisselen alledagen van pak. Ze zijn gebruind en afgetraind, hun haar is strak achterover gekamd.
De yuppies drinken ongedwongen hun wijntje aan de hoge tafels op barkrukken.
Hoe zorgeloos is het leven aan het Brugmannplein.
Maar schijn bedriegt.
Om 18u23 moet ik hoognodig plassen. Wat nu ? Dat kan hier niet zomaar, ook al is er overal struikgewas. Niet tegen de gevel van de kerk. Dat is zware heiligschennis, zelfs in een bolwerk van de MR.
Evenmin in het kakperkje van de onbeschofte honden : de afsluiting is te laag en mijn gerief te zwaar.
Gelukkig is de Berkendaelgevangenis vlakbij. Daar kan ik rustig mijn plasje doen op de verlaten parking.
Wie weet zitten in de Berkendaelgevangenis alleen maar arme vrouwen die het slachtoffer waren van harteloze ontrouwe mannen ? Ze hebben die in een wanhoopsmoment, zonder voorbedachte rade en in totale radeloosheid het hoekje omgelegd.
En misschien krioelt het op het sjieke plein wel van de witteboordcriminelen beschermd door hoge piefs ?
Zoals gezegd : schijn bedriegt
Geen opmerkingen :
Een reactie posten