In Matonge ziet het zwart van het volk als ik buitenga via Metro Naamse Poort en meteen aangeklampt wordt door 2 lachende Kongolezen.
Ze duwen me 2 flyers in de hand met een uitnodiging om gezegend te worden.
Daar bedank ik feestelijk voor.
Ik ben onderweg naar La Maison Afrique en hoezeer de Afrikaanse cultuur mij ook boeit, een mens kan niet alles volgen.
Als ik het Afrikaans Huis binnenga is iedereen absent maar ook présent.
Tenminste als ik mij laat leiden door de bakjes aan de muur waaruit zowel in de vakjes absent als présent alle kaartjes zijn verdwenen.
Is iedereen en niemand terug naar het zwarte continent ?
Afrikaanse voodoo ? Kongolees surrealisme ?
Het Afrika-huis is hier sinds de jaren zestig gevestigd en was o.a. katalysator
van de transformatie van Naamse Poort naar een Afrikaanse buurt.
Binnenin adem ik de koloniale sfeer, grote landkaarten van het Oude België, reuze-maskers en prachtige houten beelden.
Ik ruik ook wel het college van weleer waaraan ik liever niet wil herinnerd worden.
Maar ook de Broedersschool die voor eeuwig de liefde voor Kongo in mij heeft gebrandmerkt.
De patio's zouden veelbelovend kunnen zijn, maar er wordt te weinig mee gedaan.
In la "Salle Mademoiselle Monique" - de fondatrice van het Huis - worden we hartelijk verwelkomd door een Kongolese dame die - merkwaardig - óp de tafel staat.
Westerse sprekers vatten post àchter een tafel of lessenaar zodat er toch een zekere afstand en afscherming is tussen publiek en spreker.
Deze welgevormde dame heeft daardoor meteen mijn hart gewonnen : ze hoeft niks meer te zeggen.
Maar zie : ze heeft heel veel interessante praat.
Ze is lid van "Mémoire vivre", qui veut receuillir la mémoire du Congo.
Ze praat over de distance tussen de kolonisatie en de ondertussen vijftig jaar onafhankelijkheid, dat hen milder stemt tegenover die periode.
Niet alles was vernedering, kommer en kwel. Ze praat met waardering over Vlaamse missionarissen die zich beijverden voor het behoud van de lokale talen en ervoor zorgden dat die zich verder ontwikkelden.
Zoniet zouden deze zeker verloren zijn gegaan.
Ze geeft een schitterende conférence over de Afrikaanse paan, het onstaan en gebruik ervan. Ze tilt zonder gène haar kleed op, beweegt haar heupen zoals alleen Afrikanen - en laat u niks wijsmaken : niemand van ons - dit kunnen.
Het gaat over het gebruik van de foulard bij het bezoek aan la belle-mère en over la bonne marchandise dans la derrière.
Ze geeft in een halfuur een boeiende exposé over geschiedenis en gebruiken op het Afrikaanse continent.
Dat smaakt naar meer : ik hang aan haar welgevormde lippen.
Ze vertelt ook over hoe fier de Afro-Amerikanen zijn dat er nu eindelijk une belle derrière noire is dans la Maison Blanche.
Als ik buitenkom begeef ik me meteen naar de Waversesteenweg.
Inderdaad : Afrikaanse vrouwen ont de la bonne marchandise dans la derrière.
C'est de la qualité.
Ik had daar vroeger nooit op gelet.
www.mémoire-vivre.be
Geen opmerkingen :
Een reactie posten