De Walvis

Op het zonnige terras van de Walvis wordt ik geflankeerd door halve BB's. Sleebus, de wandelende encyclopedie van Brukselbinnenstebuiten is er aan het discussiëren met een vriendelijke man. Hij luistert vooral, en zegt weinig, wat zeer ongewoon is voor hem.
Voorts nog twee acteurs van de KVS, die ik herken maar niet kan thuisbrengen.
Er was ook nog een tv-maker van Canvas, net terug van een levensgevaarlijke missie in Iran.
Hij ziet er ontspannen uit.

Naast mij zitten twee dames van middelbare leeftijd. Ze zijn verzorgd, zoals dat hoort bij mensen van die ouderdom.
Hun conversatie verbaast mij dan ook zeer.
Ze blijken goed thuis in de wereld van de plaatjesdraaiers. Absoluut geen praatjesmakers, want ik heb het idee dat ze daar met kennis van zaken over spreken, al kan ik dat niet hard maken want ik geef niet thuis in die middens.

Het wordt mij snel duidelijk waar ze de mosterd vandaan halen.
Waarover praten vrouwen van middelbare leeftijd tijdens de middag met hun collegae ?
Over hun kinderen natuurlijk, tenminste als het goed gaat, indien dit niet zo is, wordt er over gezwegen of wordt het alleen gedeeld met de stricte intimi.
Hier zat het OK. Beide zoons kwamen, toevallig en blijkbaar royaal aan de kost als deejay.
En niet zomaar in doordeweekse clubjes als de Fuse of de Mirano. Neen, de heren zaten in Brazilië, Australië en zelfs Nieuw-Zeeland. Veel verder geraak je niet meer.
De andere moest dus passen.

Omdat de verre optredens stokten bij Nieuw-Zeeland werd er uitgeweken naar een ander onderwerp : beide dames hadden dezelfde werkgever, maar deelden niet hetzelfde kantoor.
Er werd wat geroddeld over éne Victor, die teveel op Facebook zat en daar zelfs werd geseind als regelmatige chatter in het midden van de dag.
Het schijnt een plaag te zijn op vele burelen. Een arbeider aan de band moet daar niet aan beginnen.
Vrij snel echter, wat ik had verwacht, manoeuvreerde die van Nieuw-Zeeland het gesprek terug naar Jan en Geert, zoons van de beide vrouwen.
Omdat ik wist dat het blokkeerde in de buurt van Australië, sloot ik mijn linkeroor en opende het rechter.
Daar zat een beeldschone jongeman en een even mooi meisje, druk aan het keuvelen.
Het meisje was smoorverliefd, dat zag je zo, de jongeman was een klier, dat hoorde je zo.
Zij zat op kantoor bij haar vader, die goed boerde als fiscalist en verzekeringsagent.
De jongeman, alhoewel zijn sportieve kledij dit niet deed vermoeden, wilde daar heel hevig deel van uitmaken.
Hij overrompelde het arme meisje met beleggingsadviezen, fiscale spitstechnologie en verbreding van portefeuilles. Oersaai.
Het kind, dat alleen maar haar brood verdiende bij haar vader, verlangde hevig naar een avontuurlijk en spannend leven.
Ze verveelde zich dood, maar ze was zo verblind door de verpakking van de jongeman dat ze zich onvermijdelijk te pletter reed.

Het vervolg is heel jammer en dat spijt mij zeer.
Het begon namelijk heel fors te regenen op het terras van de Walvis. We moesten daardoor binnen gaan schuilen. Zoals geweten moeten walvissen af en toe op het droge naar adem happen.
Ik kon moeilijk vragen om naast mij te komen zitten, laat staan dat ze dit zouden appreciëren.
Ik heb er dus absoluut het raden naar hoe het afloopt.

Bent u evenwel verder geïnteresseerd, begeef u dan onverwijld naar de Walvis op een donderdagmiddag. U heeft hierbij de beschrijving en de handleiding. Laat het mij weten.
Ik hoop alleen heel vurig dat het meisje de verpakking doorprikt.
In haar vak zou ze toch moeten weten dat het niet al goud is wat blinkt.