De Afrikaanse Vrouw

De zwarte vrouw op tram Simonis kijkt zo droef dat ik me moet bedwingen om ze niet in mijn armen te sluiten. Kom maar bij mij en huil maar eens flink uit.
Ik ben er zeker van dat ze dit niet zou waarderen.
Rond haar hangt een aura van onaanraakbaarheid, je voelt het vanop kilometers afstand.
En al helemaal onbereikbaar voor mannen.

Haar blik is dof en straalt de totale hopeloosheid uit, welke je leest in de ogen van de Oost-Congoleze vrouwen. Als je aandachtig tv kijkt is dit soms minder vluchtig dan je denkt.
Maar het kan ook Soedan zijn, Nigeria of Sierra Leone.
Haar tranen zijn allang opgedroogd, vanbinnen zit alles diep gebetonneerd.
Heeft zij haar kinderen verloren ? Haar man ? Haar ganse familie ? Is ze misbruikt geweest ?
Heeft ze het ongeboren kind verloren na te zijn gefolterd ? Is ze slavin geweest bij één of ander zootje ongeregeld ?
Onpeilbaar is haar verdriet, als de bodems van de Grote Meren.

Ze laat alle stations aan zich voorbijgaan, ze kijkt bij geen enkele halte op.
Het is een doelloze tocht zonder eindbestemming.
Een hele colonne zieleknijpers zou deze vrouw geen millimeter vooruit helpen.

De welzijnswerker in mij zoekt naar oplossingen, alsof er voor alles "oplossingen" bestaan.
Alsof ik alle verdriet van deze stad zou kunnen opzuigen en in vakjes opdelen : de eenzamen, de geldgebrekkigen, de Sans Papiers, oorlogsslachtoffers, de Kindsoldaten, de daklozen en bedelaars, de gedwongen hoertjes.
Allemaal aparte loketjes en voor ieder een gepast antwoord.
De Blijde Intrede van Jezus Christus van Brussel, Ensor achterna.

Aangekomen aan de Brouckère loopt iedereen gehaast door de galerij Anspach en op de boulevards met proppensvolle zakken solden en winkelwaren, niets aan de hand.
Geen tijd om stil te staan bij het verdriet en ville.
Ieder heeft een scherf tristesse, maar na het zien van deze vrouw besef ik dat er gradaties zijn.

De zatte bedelaars aan de Delhaize schenken nog amper aandacht aan het gescheurde bekertje voor hen. Ze zijn ver weg, maar ze hebben iets wat de Afrikaanse vrouw totaal ontbeert.
Pijn, verdriet, depressie, geldgebrek, honger - allemaal vreselijk om dragen - maar niets is zo afgrijselijk dan totale eenzaamheid.