Gespot

Het deftig dametje in Taverne de la Paix in Evere nipt zuinig van haar rode porto.
De pelsen mantel hangt keurig aan de kapstok naast haar.
Haar Bichon Frisé zit rustig aan haar zijde op de zetel.
Het beest kijkt af en toe verlangend naar het baasje. Soms wordt hem een snoepje toegestoken, het staartje gaat daarbij behaaglijk over en weer.
Het hondje blijft mooi koest, zij glundert, fier als een pauw met zo'n voorbeeldig gezelschap.

Ze bestelt opnieuw een porto, maar als de kelner eraan komt maakt dit het beest los in de geparfumeerde poedel. Het zoete parfum en de strakke zwarte broek werkt op de hond als een rode lap op een stier.
Hij springt plotsklaps van de zetel en hecht zich klemvast aan het rechterbeen van de man, daarop begint hij zich wild af te rukken. Het staartje gaat nu veel driester tekeer.
De man lacht verlegen en zwiert lichtjes met zijn been, het maakt de hond alleen maar hitsiger.
Ver weg zijn de koekjes en de kleffe liefkozingen van madam.

Het dametje is in alle staten.
"Tintin, ici !" - Tintin heeft evenwel andere besognes.
"Tout de suite !" - Zij moet hem eraf trekken. Beschamend tafereel voor de deftige dame.
Ze legt hem onmiddellijk aan de leiband en geeft hem nog een flink standje, al was het beest liever bij zijn vorig standje blijven hangen.
De porto wordt snel geledigd, ze rekent af en verdwijnt, staart tussen de benen.
Zoveel latijn gestoken in de opvoeding van haar enig kind, maar als de drift toeslaat is alle gezag loos.

Ik zie ze nog even, heel onelegant rukken aan de leiband, net voor ze gehaast om de hoek verdwijnt, haar coiffure en pelsen mantel ietwat uit de haak.