Beste Bruksel,
Vanochtend was het weer van jedat. Ik kon het weer schudden.
Ik wil aan de Beurs langzaam naar beneden glijden, ondertussen bekijk ik het uur en de temperatuur en schik mijn haar, een ochtendlijk ritueel, zij het dat ik aan het laatste hoelanger hoe minder werk heb.
De roltrap heeft het weer begeven, een haast terugkerend wekelijks euvel. Ik moet dus op de treden letten. Ik ben de laatste dagen weer meer roltrappen tegengekomen die dienst weigerden dan andere die deftig functioneerden.
Een mechanische trap op- en afgaan dient daar niet voor. Spekglad als het regent, veel te hoge treden voor mensenvoeten.
In alle steden die ik de laatste jaren bezocht ben ik niet één roltrap met mankementen tegengekomen. In Budapest kreeg je zelfs twee meter vlakke rolband cadeau, zodat je niet ogenblikkelijk een trede moest kiezen. Alles verliep daar moeiteloos.
Hier kan dit niet.
Oudjes sukkelen met hun buggy de trappen op. De jonge Afrikaanse moeder moet én haar kleine ukje aan de hand houden en ondertussen de wandelwagen naar boven zeulen.
Het heeft één klein voordeel : het scherpt de solidariteit tussen de tramgebruikers.
Ik hoorde dat de MIVB vorig jaar in extremis nog 11 miljoen euro moest besparen en dit jaar maar liefst 46 miljoen euro.
Ze gaan niet besparen op hun personeel en evenmin op het nieuwe rollend materiaal.
Het bestaande rollend materiaal mag verder roesten.
Desondanks blijf ik je trouw, mijn beste MIVB, maar gij zijt van mij nog niet vanaf.
Je, Pacha Kroet.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten