El deseo

Ik ben zeer gehecht aan de Portugese en Spaanse café's in Sint-Gillis.
Niet alleen kan je daar nog spotgoedkoop een koffie nuttigen, de cafébazen en serveersters zijn hoffelijk, de ambiance ongedwongen.

Ik was dan ook biezonder verheugd dat La Capitale in de Fortstraat opnieuw openging.
Men heeft een heel klein beetje aan het interieur geprutst maar zonder veel schade.
Ik voelde me meteen weer thuis toen ik binnentrad.
De bazin was in zeer goede doen, terwijl ze tapte zong ze vrolijke Spaanse volksliedjes, af en toe onderbroken door een Spanjool voor de toog die haar ofwel aanmoedigde, ofwel verzocht te zwijgen. Mijn Spaans is te zwak om dat te onderscheiden.
Ze lachte hem onbedaarlijk uit.
Net zoals ze mij uitlachtte een paar jaar geleden.

Er was in de jaren vijftig zestig een bloeiend flamenco-circuit in de buurt tussen de Hoogstraat en de Midi. Dat is helemaal verdwenen. Af en toe is er wel nog flamenco in de restaurants aan de Hallepoort maar ik vrees dat het wat opgepoetst is - op maat van de toeristen die zich liever niet verslikken in een echte Canto Conde.

Ik was al een tijdje op zoek of er nog wat flamenco-cultuur rest in Brussel.
Sint-Gillis leek mij daarvoor de meest uitgelezen plek.
Ik vroeg dus in La Capitale aan de bazin of zij geen café's in de buurt kende waar men flamenco speelde.
"Bien-sûr,' antwoordde ze, "Ici."
"Ah bon," antwoordde ik, ten zeerste verheugd.
"En wanneer dan ?"
"Meestal op zaterdagochtend."
Dat leek mij een heel eigenaardig moment. Wat doen normale mensen op zaterdagochtend ?
Kuisen, de auto inzepen, inkopen doen in de Colruyt.
Niet dus onze Spaanse stadsgenoten.
"Wanneer en waar wordt dit geafficheerd ?" wilde ik nog weten.
Daarop barstte zij in lachen uit - "hier zijn geen affiches, wij spelen als we goesting hebben."
Daar moest ik even van bekomen.
Voor Dansaertvlamingen - die hun afspraakjes, concerten en voorstellingen in de AB's en Kaai's van deze wereld keurig noteren in hun dure agenda's - is dit des duivels.
Spelen als ze goesting hebben ? Dat past niet in mijn planning.

De Spaanse had mij flink op mijn nummer gezet.
Muziek wordt immers niet op commando gespeeld, maar als men goesting heeft.
Bij flamenco wil dit zeggen als de nood, de drift, el deseo aanwezig is.

Het gaat er dan voorzeker heel ruig aan toe in La Capitale.
Ik denk er soms heel even aan als ik mijn wagen inzeep.