De koffietafel

Mijn oude tante is deze week heengegaan.
Ze was al de negentig voorbij, dat verzacht de pijn voor de nabestaanden.
Haar man, nonkel Maurice, iets jonger, zat er wat verdwaasd maar niet gebroken bij.
Volgende week zouden ze zestig jaar getrouwd geweest zijn.

Aan de koffietafel zat ik bij Adolphe, een achterneef - veel ouder dan mij - die ge alleen nog maar ziet op begrafenissen.
"Of ik nog niet doodgeschoten was in Brussel ?", vroeg nonkel Maurice, "want daar zit veel raar volk."
Hij heeft veertig jaar in Brussel gewerkt, er nooit gewoond, hij zou beter moeten weten.

Temeer omdat ik van Adolphe, de achterneef, hoor dat beiden regelmatig in Brussel uitgingen.
Een mens komt veel te weten op begrafenissen.
Ze gingen met de fiets, vanuit Wambeek en Ternat via de Spanuit op de Ninoofsesteenweg naar Brussel en frequenteerden daar de cafés op de Vlaamsesteenweg en de Ranch in de O.L.V.vVaak. Ze kenden daar volk. Straffe verhalen van vlak na de oorlog.

Nadien, toen nonkel Maurice vaste verkering had in het dorp ernaast, moest Adolphe hem vergezellen - achteraan op de fiets. Waarom ze maar met één fiets gingen ben ik vergeten te vragen, dat is voor een volgende begrafenis.
Adolphe moest mee in opdracht van mijn grootvader - de vader van nonkel Maurice - om op Maurice te letten.
Zo ging dat in die dagen, beide jongelingen morden daar niet over, ook al waren ze al ver de twintig gepasseerd, zij het dat Adolphe iets jonger was.

Men had beter op Adolphe gepast, want toen de hormonen bij hem begonnen op te spelen, had hij zijn vriendin bezwangerd. In die tijd, een klein schandaal in katholieke families.
Tante Josiane, de moeder van Adolphe, had één en ander geregeld : klein miske en intieme trouwfeest bij hen thuis (wat in die dagen niet ongewoon was).
Bleek evenwel dat Adolphe's vrouw helemaal niet zwanger was, hij had een smoes bedacht om sneller te kunnen samenwonen, want samenwonen was evenzeer helemaal uit den boze vóór het huwelijk.
Dat was nog niet alles, op de trouwdag had het jonge koppel zich verschanst en opgesloten op de kamer van Adolphe, terwijl het volk beneden ongeduldig wachtte - tot groot verdriet van Tante Josiane.

Het strafste was toen bleek dat Tante Josiane, de moeder, echt zwanger was vóór het huwelijk en effectief had moeten trouwen.
Dat is maar boven water gekomen bij hun vijftigjarig huwelijksjubileum.
Schijnt dat Adolphe dat doodgemoedereerd had gevraagd in de micro : hoe komt het dat hij 51 jaar was en zij 50 jaar getrouwd ? Daar werd toen flink om genonkeld.
Dat verneemt een mens allemaal op de koffietafel van een begrafenis in de provincie, soms valt er meer dan één lijk uit de kast.

Zo is Tante Rachel zachtjes heengegaan, in alle stilte, na haar laatste ademstoot nog wat familiegeheimen prijsgevend.