De brief

De brief was verkeerd besteld - de mevrouw woonde wat verder, in wat hier in de buurt 'de blokken' heet. Omdat ik een curieus mens ben, bel ik aan, een oude stem verzoekt mij naar boven te komen : "'t Es op 't vierde."
Ze ontvangt mij zeer hartelijk alsof ik de teruggekeerde Verloren Zoon ben.
Ik moet meteen gaan zitten. De ruimte is wat rommelig, maar zeker niet vuil of slonzig, eerder een gerijpte nonchalance.
Aan de muren schreeuwerig bloemetjesbehang, een zilveren luster aan het plafond. Rondom staan teveel kasten en opvallend weinig foto's.

Ongevraagd giet ze mij een scheut jenever uit ter grootte van een bierglas.
Hier ben ik een tijdje zoet mee, dat weet zij.
Ze vraagt amper naar de brief, een factuur van Electrabel - die weten ook de oudjes te vinden.
Zowel de radio als het televisietoestel staan wijdopen.
Het is vroeg namiddag, een krijsende quizmaster op RTL, lichtjes overstemd door radio Nostalgie.
"Dat is om stemmen te horen," zegt zij.
Ik heb een oudje gekend, wat verder in de Sleutelstraat, die broodkruimels op het trottoir strooide, vanuit haar kelderverdiep. De stadsmussen die passeerden waren haar enig gezelschap.

De mevrouw op het vierde heeft geen huisdieren, wat mij enigzins verbaast. "Ik zen allergique," zegt ze. "Of ek getraad zen en kinderen heb ?"
Ze wacht niet op het antwoord en vertelt bitter over haar man die haar naar hier had gelokt maar al snel verliet. De stad heeft vele verleidingen, hij ging ook naar de hoeren, die stonden op het trottoir voor hun deur.
Zij is maar gebleven, voor de schande van de familie, en omdat ze vlakbij werkte.
Ze heeft nog één grote liefde gekend, een Tunesiër uit de Borinage, een lieve man, maar hij is bezweken aan zijn longen - mijnwerkers worden zelden oud.
Dan is ze maar alleen gebleven, altijd voortgedaan, nooit omgezien.

Het is tijd om op te stappen, ze vraagt mij nog om de zware kast te verzetten en het kraantje dat lekt te repareren. Ze vraagt het vriendelijk.
"Ik kom nog langs," zeg ik, en besef dat dit een loodzware belofte is.

Onder de banale enveloppe van Electrabel zat een beetje gescheurd leven verborgen.
"Ik kom nooit meer buiten," zegt ze - ze kijkt even naar de radio - "ik mag mijn kamarotjes niet negligeren."