"Oh, il est tombé..".
Twee zware Afrikaanse madammen in kleurige panen bezetten de ganse breedte van de stoep.
Ze zien mij amper komen in de Zespenningenstraat. Tussen hen beide loopt een ukje die zich nog lang niet met de school heeft verzoend.
Met de éne hand houden ze de kleine bij, met de andere hand zijn beiden druk aan het bellen.
Het gaat er hartelijk aan toe terwijl het kleintje bedelt om aandacht. Uiteindelijk laat hij zich voortslepen, maar zelfs dat merken beide vrouwen niet.
Vermits ook dit niet helpt, laat het jongetje zich gewoon vallen.
De twee madammen, die een pluimpje aan de hand hielden en met hun hoofd in andere werelden zitten, gaan gewoon voort.
Pas als het kereltje luidkeels begint te schreeuwen worden ze even uit hun gesprekken gehaald.
"Oh, il est tombé.." zegt de éne onverschillig tegen de andere, alsof ze net haar zakdoek verloor.
Ze gaan hem oprapen terwijl ze vrolijk verder ratelen en lachen en hun route doodleuk vervolgen, de gesprekken zijn amper onderbroken.
Niks aan de hand.
Zo'n kind verdient meer aandacht, zoveel is duidelijk :
koop het zoontje gewoon een handig mobieltje, kan hij ook naar zijn vriendjes bellen.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten