Bolletjes kleuren

Al één week zonder rechterhand, ik mis haar, ze hangt daar alleen maar dom en plomp, loodzwaar,  nog zes lange weken zie ik veel gebeuren dat ik amper kan registreren. Ze hebben mij goed liggen gehad, daar in Kuregem, in de voor van een tramspoor. Hoe sterk is de eenzame fietser ? Heel zwak, het wordt tijd dat de Stib de breedte van zijn sporen aanpast, nergens iets van gelezen in de nochtans in overvloed ontvangen verkiezingsprogramma's. De zwakke weggebruiker : hij kan de boom in of met zijn smoel op de kasseien. Fietspaden ? Als ze er al zijn dienen ze als gratis parkeerplek.
Vandaag kleur ik ook het bolletje bloedrood achter de partij die werk maakt van goed onderwijs,  de jeugdwerkloosheid, armoede en woningnood. Het geld hiervoor kunnen ze makkelijk verhalen op de rijke Fransen die in heelder colonnes neerstrijken in de hoofdstad. Er is niets veranderd : Bxl is altijd een veilige haven geweest voor vluchtelingen, vooral uit Frankrijk. Maar deze keer niet vrijblijvend. Het is zoals John Lennon (zelf trouwens onmetelijk rijk) die in londen na een optreden het publiek toesprak : laat de armen klappen en de rijken rinkelen met hun juwelen. ik ben niet arm, evenmin rijk maar ik zal wel hard klappen, ook al weze het met een plaasteren rechterhand.