"Heb de kleine en grote, ja tot zes uur."
"Moet helpen met huiselijk werk en activiteiten enzo".
"Ja, die grote die zijn stout..." - "Eh gij Indiaan, waar is uw tipi ? Zo van die praat.. helemaal geen respect. Soms negeer ik, kijk ik vooruit, ik heb dan niks gehoord, maar als ze vlakaf in uw gezicht zeggen, ja, dan moet ge reageren."
- "Mmmmm, mmmm, jaja, ook..."
"Ik zeg dan meestal, waar hebt ge dat geleerd. Ge moet respecteren, ik respecteer ook.."
-"Mmmmm, misschien wel ja, - jaja... ik weet het..".
"Ja, als ze alleen zijn lopen ze door, dan hebben ze mij precies niet gehoord. Da's wel grappig. Awel, hoort ge niet, vraag ik dan. Gij hoort ook niet, roepen ze dan. Echt stout hoor. Als ze in groepje zijn zijn ze nog stouter, denken dat ze alles mogen."
-"Maar jawel, ja, 'k probeer dat... mmmmm, ja, mmm".
"Ja, 'k zeg dat tegen directeur, zegt hij gewoon : ja, wij weten dat. Ja, ik weet het ook, dat is geen oplossing."
De kleine Boliviaanse zit op het bankje van het perron aan de Beurs. Haar paardenstaart is wat slordig geknoopt, een dikke sjaal en rode legging. Ze praat nerveus, wiebelt met haar rechterbeen;
"Met de kleintjes is plezant, maar als ze groot worden hebben ze geen respect.
Ja, die Marokkaantjes zijn erg. Die denken dat ze hier baas zijn over ons".
Brussel : stad van kleine en grote minderheden.
Kutmarokkaantjes, Vlaams Belangers, Salafisten, chassidim of anarchisten.
Er is geen alternatief : we zijn gezegend met mekaar.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten