Een Herfstterras

"Eh Ahmed, t'sais qoui, j'ai acheté la bagnole."
"P'tit salaud," lacht Ahmed terug.

Zes Maroxellois zitten op het terras van het hoekcafé aan de Anderlechtse Poort bij de entree van Kuregem. Er staan drie koffies op tafel, net als de baronnen in Les Barons delen ze het gerief en genieten onderwijl van elkaars gezelschap. Het gesprek valt nooit stil, er wordt geroepen, in het Arabisch en het Frans, al kan ik het amper verstaan.
Het verdoen van de tijd in de vroege namiddag onder een lauwe zon. De lucht is azuur met dunne witte slierten, het nog groene lover aan de platanen op de middenberm houdt stand in een vroege herfst.
De weeë geur van olie, uitlaatgassen, penetrante kattepis, het onafgebroken gedreun van de zware verbrandingsketel in de kelder.

De man met de zwarte honkbalpet beantwoordt zijn mobieltje, de babbel mengt zich geruisloos tussen het geroep aan tafel. Maar alras antwoordt één van de tafelgenoten, een brutale bek, op het antwoord, waarop de honkbalpet hem toeblaft terwijl ook de andere kant van de lijn zich gezwind mengt in het gesprek. En weldra de ganse tafel die gierend en luid het telefoongesprek animeert en kleurt. De beller was maar gespeeld kwaad, hij amuseert zich kostelijk met de tussenkomsten van zijn maten, meer nog, hij moedigt ze aan met een knipoog en wijde gebaren, een bizar tafereel waarbij de ontvanger slechts fungeert als doorgeefluik.
Als toetje worden er nog wat onwelvoeglijke gebaren gemaakt zodat ik vermoed dat het om een gelukte of mislukte date gaat, in alle geval is de andere kant van de lijn niet zijn moeder.
Er wordt aan- en afgeroepen, geblaft als een meute jonge honden die net wordt uitgelaten in het natte gras.
Geschater, een vraag, repliek, gebrul. Er wordt haast gedanst met de stoelen, een lange man met ongeschoren kin recht zich om zijn betoog kracht bij te zetten, de anderen klappen, ondertussen blijft de lijn wijdopen, ook daar geschater. Ze laten mekaar amper uitspreken, de éne spitsvondigheid wordt perfect gelijmd met een nog ingenieuzere vondst of daar is alweer een spetterende respons. Een ononderbroken woordenstroom slechts af en toe overstemt door de startende wagens.
Een bende losgeslagen stand-up comedians, een live bloggebeuren, een open-air chat, in het midden van het trottoir.

Er passeert een mongoloïde man, hij geeft een hand aan zijn oude moeder die met haar andere hand steunt op een wandelstok, het is onduidelijk wie wie helpt. Een oud Portugees koppel schuifelt voorbij en kijkt verwonderd. Een man spuwt op de grond. Figuranten.
Eén oude Brusselaar met ringbaard nipt van zijn donkere Chimay, hij zit met de rug naar het gebeuren. Hij maakt deel uit van het decor maar weet het niet. Op de voorgrond zitten de zes actoren, het wordt nooit stil.
Voilà, c'est qu'on appelle le théatre de la rue : tout à fait gratuit.