De Opwelling

"Alors, c'est quoi, vous avez enfin décidé ? Sinon je dégage et je téléphone mon patron ? Alors, c'est quoi ? Merde."

De frèle verhuizer staat met zijn lift klaar om de spullen in te laden van het jonge koppeltje drie hoog in de Van Artevelde. Het meisje draagt een rode haarband, de Afrikaanse jongen een trainingsbroek en te dunne T-shirt, ze leunen beide uit het raam. "Aujourd'hui ou demain ?" roept de verhuizer nogmaals.

En plots ging het niet meer tussen hen beide en floep, de jongen ging eruit trekken. Als het zo zit kan ik maar beter meteen vertrekken. Ja, doe dat, zal zijn liefje dan hebben geantwoord. In volle colère had hij meteen, slag op slinger, de verhuiswagen besteld : donderdag om 10 uur. Dat ging ineens snel, de dag nadien al. Ze begonnen meteen in te pakken. Ze stootten op boeken die zij voor hem had gekocht, ééntje met een leuke boodschap : "..voor mijn zwarte prins opdat hij altijd van mij houdt..", zoiets. En hij gaf haar zowaar de DVD waar ze zo dol op was, en die kast, ochja, die mocht ze ook wel houden. En zo kwamen ze alsmaar dichter bij mekaar, lachend, herinneringen ophalend, "Kijk, weet je nog..", tot ze uiteindelijk, onverhoeds, tot hun eigen verbazing, in bed belandden. Overgelukkig, mekaar teruggevonden, uitgelaten vrijend, bevrijd.

Er hoefde niets uitgepraat, het was ineens allemaal zo vanzelfsprekend, van het één kwam het ander. In de euforie hadden ze de verhuizer vergeten, die belde aan om 10u00 stipt die ochtend. Je las de vertwijfeling in hun ogen, wat nu ? Plots moesten ze iets beslissen waar ze allang overheen waren. Gingen ze nu toch samen blijven of was het verstandig dat hij een tijdje apart ging ? Een try-out, even op adem komen. Maar ach, waarom eigenlijk, het ging toch weer goed ? Je zag ze lichtjes discussiëren in het open venster, het ganse huishouden op straat.

"J'envoie la facture !", roept de man grimmig terwijl hij de remorque aan de wagen haakt. Boven lachen ze vrolijk naar mekaar. Vensters dicht, gordijnen toe. Opgeruimd staat netjes.