Ze heeft een volle vijf minuten nodig om langs het, weliswaar brede, terras van het Volkshuis te schuifelen van Sint-Gillis, maar toch.
Ze moet honderd jaar oud zijn, of toch in de geburen, en leunt met haar rechterarm op een krakkemikkige kruk, ze draagt een zware plasticzak met etenswaren.
Grijze jas, witgrijs verwarde haardos.
Er is een lauw zonnetje, tijd zat, niets hoeft en niemand wacht op haar. De ingetogen traagheid.
De schoonheid van een oude eik die zelfs bij een gure wind alle dunne Canada's om zich heen ziet sneuvelen. Het zal haar tijd wel duren.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten