De Nerds

"Yeah man, I saw him last in the AB, marvellous guy.."
Twee heren van stand zitten naast mekaar in Metro Weststation.
Het zijn, wat heet in de volksmond : Nerds. Amper dertig, grijzer dan grijs, allebei gezegend met een uilenbril, haren strak gekamd, hopeloos uit de tijd.
De éne houdt een zwarte aktentas op schoot, de andere heeft een klein rood rugzakje wat dan weer gruwelijk vloekt met de rest van zijn outfit.
In de klas waren het ongetwijfeld de seutjes, kop van jut, maar hier vinden ze mekaar, breedlachend, joviaal, mekaar haast op de schouder kloppend.
Ze vallen niet op door hun onopvallendheid, neen, dat is dat geen punt.
Op het volle saaie metrostel zijn ze haast de enigen die aan de praat zijn, en hoe.
Ze bedienen zich van een voornaam Engels maar ze hanteren het niet om Joyce te citeren of Thomas Hardy, wel om hun liefde te delen voor Triggerfinger of de techno van Fatboy Slim.
Ze frequenteren de AB en de Botanique, zakken regelmatig af naar de bars in de Kolenstraat, kennen de Nova, de Archiduc, ja zelfs de Daringman.

Onderwijl wordt er stevig gelachen, hartelijk, smakelijk, soms vettig, totaal in tegenstelling met hun voorkomen en kledij.
Iets stoort in het tweetal.
Hun jovialiteit, hun feelgoodgestes, het ongegeneerde, lichtjes boerse, maar vooral, vooral het totaal complexloze. Niemand kan hun wat, grijs, saai, so what : ze zijn volkomen zichzelf.
Dat steekt.
In de voor de rest dode wagon zijn ze een vlijmscherpe doorn in het oog van de andere reizigers die zich vervelen, ogen eigentijdser dat wel, maar doodvermoeid, ook al begint de dag pas.

Aan de Zwarte Vijvers, nog zo'n anomalie, verlaat het tweetal het metrostel. Het lijkt alsof iedereen wat beduusd kijkt, niemand vult het gat. De tram blijft verpletterd achter.
Ik zie ze nog grimassend de roltrap op gaan, ze komen haast niet bij van het lachen.
Gentle Men in every inch of their bodies.