In lange rijen drummen ze samen, de hongerigen.
Ik hoor gedempt Duits, scherpe Franse klanken, very and loud American, flarden Oosteuropees.
De Spanjaarden zijn beleefd maar laten zich niet onbetuigd.
Ze wachten, gelaten maar vol verwachting.
De zon is mild op deze zaterdagmiddag. Ook de duiven wachten, zij het niet voor Quiévrain.
Een kind schreeuwt, een helblond meisje van Scandinavische origine stampt met haar voetjes, het duurt haar te lang. Een meisje passeert in training, onderweg naar het park. Haar outfit is onberispelijk, haar stijl belabberd.
Dan gaan de luikjes open, licht rumoer in de rijen. Langs beide zijden van het ronde paviljoen opent zich de grot van Ali Baba.
De geur is profijtig, geen dikke walmen, geen vettigheid. Het aroma van een excellent restaurant.
Het Maison Antoine moet wereldvermaard zijn.
Toch vind ik Maison wat hautain.
Een friture is een friture, niks om beschaamd over te zijn. Noem man en paard.
Een piscine is een piscine en geen 'zwemhuis'. Le Quartier Breughle is het Marollenkwartier en La Grande Place is gewoon de Grote Markt.
De frieten daarentegen zijn top. Net krokant genoeg, luchtig en tot op de seconde na gepast uit de olie geplukt.
Een man maakt een foto van zijn familie aan het Maison Antoine.
Put the frites in your mouth, roept hij.
What does it mean 'Maison' ? vraagt hij.
Friture, antwoord ik, en al vraagt hij het niet, the very best in the world.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten