Vroom

Het meisje leest een dun boekje.
Ze houdt het kleinood ver voor zich, een vroom gebaar, ze lijkt te brevieren.
Ze heeft een witte roos in haar halflange bruine page alsof ze de lente volop wil celebreren.
Klein en fragiel in haar zwarte jurkje leest ze met mondjesmaat, haar dunne lippen bewegen amper.
Ze laat heel veel tijd tussen de passages.
In het gewriemel van Brussel Centraal is ze een geruisloos leesteken, een punt komma, ze laat nog veel open.

Een blonde vrouw met een bruine terriër komt naast haar zitten.
De nerveuze hond begint meteen verwoed te snuffelen aan de smalle schoentjes van het meisje.
Alhoewel verdiept schrikt ze amper.
Ze sluit het boek en streelt de hond die vrijwel meteen stilvalt, onderworpen, oren plat achterover gaat hij liggen en bedaart terstond.
Ze lacht even naar hem en opent opnieuw, heel profijtig het dunne boekje.
De blondine, ook al nerveus, die met trekken en duwen het beest nooit kon temperen kijkt verbaasd naar haar hond en met loense oogopslag naar het vrome meisje.
Ze leest nu nog trager, tot ze uiteindelijk voor zich uitkijkt, dagdromend.
De hond slaapt, de blondine leunt ontspannen achterover.
Het perron, alhoewel verpletterend aanwezig, is onbetekenend.
Er hangt een porseleinen stilte.
De haast ingehaald.