"De meeting loopt uit schat, we moeten vanavond de knoop doorhakken.."
"Mmmm,' - "Jaja.." - "natuurlijk.."
"Ik probeer nog thuis te komen, 'k geef nog een seintje als ik de laatste trein niet haal. Maak je geen zorgen, ik red me wel."
Een man in een onberispelijk grijs kostuum met een dunne gele streep belt zijn vrouw.
Hij bekleedt een ogenschijnlijk voorname functie bij Fortis aan het Centraal.
Hij staat op een sokkel, alsof de stad hem toebehoort. Op de sokkel onderaan staan in verschillende talen
Solidarity & Harmony gegraveerd.
Er worden nog wat lieve woordjes gewisseld, "ikmisjeschat.." - "dagzoetje".
Vijf meter verder staat zijn secretaresse, armen gekruist, ze bekijkt hem indringend.
Zij moet niemand afbellen. Ze lacht terwijl ze naar hem kijkt.
Hij legt af. Ze lacht opnieuw, maar niet uitbundig.
Hij kust haar slechts kort alsof de overgang tussen vrouw en maitresse te bruusk is.
Hij lacht eveneens, zij het met een zekere schroom. Wat duizelig van de ping pong.
Tussen hamer en aambeeld, zo staat hij daar op de sokkel.
Alsof hij onweer voorvoelt. Beetje week en breekbaar, niet helemaal klaar met het bedrog.
Af en toe praat hij even over de dossiers, zo tussendoor.
Ze is tenslotte zijn secretaresse nietwaar, hij mag zichzelf wijsmaken dat hij alsnog werkt.
Misschien haalt hij toch nog de laatste trein.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten