AZ : Afwezige Zieken

Begeef u nooit naar de Polykliniek van het AZ in Jette na 18 uur.
De spookgrot - met een dreigende Bin Laden - op de Foor van Kaboel moet beslist een veel aangenamere plek zijn.
Ik moest mij aanmelden om 18u30. Vooruitziend als ik ben, ben ik er een halfuur vroeger.
Ooit het beklemmende moment gezien in Godfather I waar Al Pacino de lege kliniek binnenkomt ?
Zijn filmvader Brando ligt daar verlaten door alle Security, alle verdwenen verpleegsters zijn omgekocht, ondertussen druipt de spanning van het scherm : hier gaat iets gebeuren.
Dat soort kliniek is de Polykliniek van het AZ omstreeks 18 uur.
Overal hangen bordjes : Gesloten. Sommige waaien even over en weer, zoals klapdeuren in verlaten saloons vóór het ultieme duel.
Een oude man zoekt koortsachtig een stuk van 20 ct want hij geraakt niet meer van de parking. Je leest de angst in 's mans ogen dat hij hier de nacht zal moeten doorbrengen.

Ik volg de bordjes MR 1-2-3, zoals men mij aan de telefoon had opgedragen.
Ellenlange lege gangen. Waar is iedereen heen ?
Ik passeer één Marokkaanse poetsvrouw, zij spreekt alleen Berbers, daar word ik niet wijzer van.
In een andere gang kom ik een dronken man tegen, hij is flink toegetakeld :
blauw oog en gekloven wenkbrauw.
Hij zoekt het mortuarium : dat is wat voorbarig. Misschien is het ook een spook ?

Twee verdiepingen lager : opnieuw lange lege gangen, hier en daar een verdwaald bed, een rek vol vuile linnen geparkeerd in het midden van de gang.
Het is mij duidelijk : deze kliniek is geëvacueerd.
De vraag blijft : waarom ? Welke dreiging hangt mij boven het hoofd ?

Eindelijk zie ik de deur van de Radiografie.
Er staat een mega-verbodsteken voor zwangere vrouwen : dat is niet aan mij besteed.
Als ik de deur open slaak ik een diepe weldadige zucht : hier zitten drie mensen.
Ik ben niet langer alleen in de spookkliniek.

In het miniscule paskamertje vraagt de verpleegkundige welke metalen voorwerpen ik allemaal in mijn lijf heb.
Daarna geeft hij mij een gebloemd kleedje dat achteraan helemaal open is.
Dat is vreemd want alleen mijn linkerknie is gekwetst, waarom dan een blote rug ?
Als mijn knie uiteindelijk in de scanner wordt geschoven geeft de vriendelijke man mij een koptelefoon want hij kondigt flink wat lawaai aan.
Inderdaad, het volgende kwartier ben ik - ondanks de koptelefoon - toehoorder van een stevig heavy-metal concert.
Soms is er een kleine stilte : dan worden wellicht de instrumenten gestemd.
Je hoort amper het verschil.

Als ik buitenga maakt hij er mij attent op mijn CD'tje niet te vergeten.
Leuk : krijgt iedere patient het concertje als toemaatje erbij ?
Dat compenseert wellicht de lege gangen.
Als ik nu nog de uitgang vind is alles vergeten en vergeven.