In de Morisstraat, vlakbij de Charleroisesteenweg, zijn drie kinderen ferm aan het ruziën op de eerste verdieping. Ze bevinden zich op een heel klein balkon, net voldoende om één stoel te plaatsen. Heerlijk, om daar alleen te ontbijten 's ochtends.
Alleen : ze zijn niet alleen maar met drie.
Kinderen van die leeftijd hebben ruimte nodig. In deze buurt zijn de parken onbestaande.
Op een bloedhete dag zoals vandaag is dit dodelijk.
Ze zijn net te jong om alleen op pad te gaan maar te groot om ze onder voortdurende hoede van de moeder te laten. Dus heeft de vrouw ze maar geparkeerd op het balkon.
Maar één te krappe ruimte, zelfs in de buitenlucht, is oorzaak van menig conflict en andere spanningen. Dat is algemeen geweten.
Hier is het niet anders.
Bovendien hadden ze ook het onzalige idee om er een reuze-kooi te plaatsen met twee zwarte dwergkonijntjes. Dat maakt het niet makkelijker.
Twee konijnen en drie kinderen. Dus schiet er ééntje over die met lege handen achterblijft.
Ze hebben een systeem bedacht zodat ieder op zijn beurt de beesten even mag ter hand nemen.
Vermits ze geen chrono hebben ontstaat er natuurlijk discussie over de duur van het aaien.
De hitte, het krappe balkon, de konijnen die nerveus zijn en de kinderen die krijsen :
het dreigt te ontaarden.
Op den duur wil het oudste meisje het konijntje niet meer afgeven.
Dat is ongebruikelijk voor een oudste. Het middelste kind pikt dat niet en trekt aan de oren van het arme dier.
Daardoor is al menige hond en kat in het asiel beland. Het ligt vrijwel altijd aan de baasjes.
De moeder van het kleingoed, ook al overspannen - want ze heeft nog een blèrende baby op de arm - komt woedend naar buiten.
Ze vraagt geen uitleg maar haalt meteen het lont uit het kruitvat : de twee konijnen gaan mee naar binnen.
De kinderen zitten er verweesd bij : ze discussiëren nog een heel klein beetje, dan ontstaat er een gespannen stilte. Dat zal niet lang duren.
Ik heb makkelijk praten : ik weet het.
Maar ik zou de konijnen hebben gelaten en de reuzekooi weggenomen.
De kinderen zouden de vete meteen hebben bijgelegd en herademd in de vrijgekomen ruimte.
Nu kijken ze verveeld naar de straat.
Ik sta er nog, dus voorlopig vervelen ze zich niet.
Maar straks zit het spel weer op de wagen.
Dan zullen zelfs drie konijntjes niet volstaan.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten