Vanaf een bepaald metrostation in het noorden van de stad kijk je zó binnen in een grauw huis, waar op de bovenverdieping vuilwitte lakens en geruite dekens het licht buitenhouden.
Zonder twijfel gebeuren daar zaken die het daglicht niet mogen aanschouwen.
Toen ik daar onlangs stond te wachten werden de gordijnen heel even opzij geschoven.
Illegalen.
Een vreselijke benaming voor mensen die hebben en houden verlieten, lijf en leden riskeerden in de hoop een nieuw leven op te bouwen.
Meestal werken ze (in het beste geval) in vreselijke omstandigheden aan een hongerloon en huizen in vieze spelonken uitgemolken door hardvochtige huisbazen.
Dit is Anne Frank anno 2009, in de onderbuik van de hoofdstad van Europa.
Mensen op wie jacht worden gemaakt, zich hopeloos storten in hongerstakingen of hun leven wagen op torenhoge kramen, die heel af en toe het daglicht mogen aanschouwen.
Het gebeurt vlak voor mijn neus en ik kan er geen sodemieter aan veranderen.
Misschien stond hier op de metro wel één of andere speurder die het gordijn ook heeft zien schuiven. En die het meteen doorseinde aan zijn superieur.
Zij krijgen wellicht een bonus per illegaal die ze strikken : de één zijn dood - in veel gevallen is dit letterlijk te nemen.
De waanzin van dit manco aan respect voor de meest elementaire mensenrechten verbaast weinig mensen.
De week nadien keer ik terug en zijn de gordijnen weg.
De razzia is gepasseerd, de boel opgekuist.
's Avonds keerde de ambtenaar tevreden naar huis terug.
Hij kreeg een bemoedigend schouderklopje en vertelde het 's avonds, fel aangedikt, fier aan zijn zoontje. Ook zijn vrouw glunderde.
Zij dicht haar man veel moed toe.
Als ze gaat shoppen, moet ze misschien ook eens de moed hebben om wat verder te lopen dan de vitrines van de Nieuwstraat.
Niet eens veel verder.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten