Hemelsbreed

In de Rijkeklarenkerk sta ik rond het middaguur heel alleen vooraan in het koor.
Kerken in de binnenstad zijn oases van stilte.
Als je de dikke glazen deur achter je dichtslaat zie je nog het gewriemel van de stad maar overvalt je meteen de rust en grandeur van het immense gebouw.
Ik trek er mij soms terug om het drukke kleed van de stad even van mij af te leggen.
Dat geeft een heel sereen gevoel.
Het is zich laven aan een koele drank in de lommer van een zwoele dag.

Hebben kerken voor de rest nog weinig functie in een alsmaar geseculariseerder samenleving -
dit is een wezenlijke en belangrijke valeur in de gestresseerde overspannen stadsomgeving.
Men zou dit moeten promoten, maar ook weer niet te hard, anders gaat het effect ervan verloren. Een bericht in de luwte.

Achter mij komt een oude man aangesloft. Hij stopt naast mij.
"Hier zaan ek getroed, veftig joer geleie," zegt hij.
Ik zwijg even, hij ook.
"Zijt ge hier nooit meer teruggeweest," vraag ik.
"Neije, 't es de ieste kier."
Ik ben getuige van een heel innig moment.
Ik droom even weg. Als ik mij omkeer is de oude man verdwenen : helemaal opgelost.
Ik loop de kerk uit, hij is in geen velden of wegen te bekennen.
Verzwonden in het stadsgewoel.
Hoeveel had ik nog willen vragen : leeft je vrouw nog ? En de kinderen ?
En waarom komt ge nu de kerk binnen en nooit daarvoor ? En zoveel meer.
Maar zoals vaak in de stad, zijn dit momenten, mensen, vragen, ontmoetingen die even passeren en nooit meer terugkeren.
Zoals mijn oude Marokkaanse kapper in de Pletinckx. Op een dag sta je voor zijn deur, er hangt een klein papiertje : "Le coiffeur est décédé" - Point final.
Waarom ? Waar ? Wie laat hij achter ? La réponse s'envole dans le vent.

Aan de Parvis van St-Gillis hebben ze nog een toegift bedacht in de kerk.
Iedere dag - behalve op maandag - op het middaguur kan je er genieten van "L'Office du Milieu
du Jour." Een tiental paters en evenveel nonnen geven er iedere dag een gratis concert.
Het is vreemd : contemplatieven in een drukke stad en dan nog gemengd, niet toevallig kan dit in Sint-Gillis.
Hun stemmen dalen rechtstreeks neder uit de Hemel, ze hoeven alleen maar hun mond open
te doen, de rest gaat vanzelf.
Goddelijke klanken.
Het duurt maar even, hoogstens een halfuur.
Nadien neemt een lange stilte weer bezit van de lege ruimte.

Kerken in Brussel : ze hebben een toekomst.
Maar geef er niet teveel ruchtbaarheid aan.