In het Warandepark zie ik een man die zwaar voorover buigt. Tussen zijn forse armen een klein wit kontje. Dat is in sterk contrast met het donkergroen eromheen.
De kleine doet snel zijn gevoeg. De vader zet hem even neer om zijn broekje aan te trekken en onderwijl zelf zijn broek wat hoger te hijsen.
Het kind is zo gehaast om verder te spelen dat het in zijn eigen ontlasting trapt.
"Merde..", laat de vader zich ontvallen.
Het kind kan daar nog niks aan vastknopen maar merkt wel dat hij zijn vader niet blij maakt.
Daarop begint hij te wenen, zowat het enige verweer dat kinderen van die leeftijd hebben.
De vader kan niet in zijn haar krabben omdat hij zijn handen bevuilde en kan daardoor evenmin de kleine troosten.
Daar staan ze dan : een kind in blote kont met zijn broekje op zijn knieën en vuile schoenen, een radeloze vader met vuile handen, het zoontje die daarenboven ook nog tranen met tuiten weent en een ferme snotneus heeft. Veel snot tegelijk.
Zonder hulp van buitenaf geraakt men daar niet aan uit.
De joggers in het park hebben hun eigen zorgen : ze zitten zelf zwaar onder het zweet en kunnen onmogelijk hun rondjes onderbreken voor een vuil kind.
Ik ben er ook nog maar ik kan niet alle dagen Sint-Franciscus spelen.
Kinderen met onverzorgde neuzen en een vuile poep : ik heb het allemaal gehad, het was leuk maar ik heb die bladzijde graag omgeslagen.
Bovendien wordt ik dringend ergens verwacht.
Zoals meestal - bij gevaar of risicovolle opdrachten - loop ik weg, maar knaagt mijn geweten na een paar minuten en keer ik op mijn stappen terug.
Ik ben een beetje laf en een beetje moedig - lang geen vanzelfsprekende held.
Een valse trage, zeg maar.
"Kan ik helpen ?" vraag ik zomaar.
Ik pas wel op met dat soort vragen. Ik stelde een paar weken geleden dezelfde vraag aan een zwaar dronken medemens die zwaar wiebelend, ook al met zijn broek op zijn knieën stond te plassen. Op een halve meter van een zware prikkeldraad rechtover de Basilix.
De man schrok van mijn aandacht, dacht vermoedelijk dat ik hem uitlachte en snauwt mij toe :
"Kust mijn kloten!"
U moet zich dat tafereel even zeer beeldend voorstellen.
"Mja.." zegt de vader, "wilt ge even op de kleine letten, kan ik mijn tas nemen op de bank."
Daar sta ik nu met een blote kleine die alleen maar harder weent omdat hij wordt overgeleverd aan een wildvreemde man.
"Ssst..," zeg ik, "Papa revient tout de suite."
"C'est pas mon papa," snikt hij.
Ah bon ?
"C'est l'ami de ma maman."
Ik heb goesting om heel hard te gaan lopen. Zometeen duikt de biologische vader op uit het struikgewas en veel tijd om uitleg te geven zal ik dan niet krijgen.
"Hij doet altijd lastig als ik met hem op stap ben," zegt de stiefvader.
Misschien zegt zijn vriendin hetzelfde als zij op stap is met zijn zoontje ?
Nieuwe koppels : 1 + 1 is vaak veel meer dan twee.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten