Muisje met beperkingen

Vermits we een oud appartement bewonen, op de oorspronkelijke plankenvloer met hele brede spleten, hebben we regelmatig bezoek van muisjes.
Dat is niet altijd aangenaam. Toegegeven : het zijn geen bruine beren of zwarte gorilla's - maar die hoor je tenminste van ver afkomen.
Vantijd grijp ik naar mijn pantoffels en net als ik mijn rechtervoet in het muiltje steek, springt er pardoes een muisje uit. Hetzelfde met de boodschappentas.
Ik moet dan altijd denken aan de Vier Weverkens. Alleen sterven de muisjes bij ons niet van de honger.

Ik heb al vanalles geprobeerd : valletjes, verdelgingsmiddelen, stofzuigen, al het lekkers aan de kant. Je kan er gif op nemen dat ze altijd weer terugkeren met dezelfde hardnekkigheid waarmee zwaluwen hun intrede doen in het voorjaar.
Met ééntje kan ik leven, maar wat als ze al hun kameraadjes meebrengen, of broertjes, zusjes en neefjes ? Om nog maar te zwijgen van de oudere nonkels, immuun voor alle gif en tonnen ervaring in het risicoloos ontfutselen van het lokaas op het valletje.
Erachteraan hollen is verloren zweet. Ze vinden altijd wel een gaatje en spleet in de vloer of de muur. Eergisteren kroop ze in de openstaande vaatwas. Ik dacht maar heel even : hèbbes !
Als ik nu de machine laat draaien is het gesneden koek.
Ons mooiste servies stond evenwel klaar om een beurt te krijgen. Ik heb ze maar in vrede gelaten.

Toch was het lang geleden dat we nog bezoek hadden gekregen van het kleine ongedierte.
We hadden ons namelijk een Weitich aangeschaft. Dat is een apparaatje dat ultrasone geluiden uitzendt waar muizen horendol van worden.
Dat bleek te lukken. Tot begin deze week.

Ik denk dat ik weet waarom. Gisteren liep het grijze diertje weer ongegeneerd over de vloer.
Ze liep wel de heel andere kant uit van het valletje dat ik zeer ingenieus had opgesteld op haar vertrouwde route.
Ik was zo kwaad omdat ze het valletje ontweek dat ik haar heel hard aanriep en duidelijk verwees naar de kaas. Ze liep een heel andere richting uit.
Dat staafde helemaal wat ik al een tijdje vermoedde, ze geneert zich niet voor onze aanwezigheid en wordt absoluut niet gestoord door de ultrasonen : het arme diertje is namelijk potdoof.

Een doof muisje : dat moet heel erg zijn. Maar ik had liever een slechtziende gehad, die was blindelings in het valletje gelopen.